leven, beperking, blind, inspiratie, hoop

Gastblog Martine: Hoe doe jij dat? Trainingen geven als je blind bent

Zelf heb ik een super scherp zicht. Door mijn autisme zie ik ook nog eens veel meer details dan andere mensen. Maar hoe is het dan om helemaal niet te kunnen zien? En hoe doe je dat als je trainingen geeft? Steeds mijn eigen verhaal vertellen zou een beetje eentonig worden. Er zijn nog zoveel meer inspirerende verhalen! Ik was dus benieuwd naar hoe andere mensen met een beperking of chronische ziekte hun leven vormgeven. Hoe gaan zij om met de uitdagingen die ze voor de voeten geworpen krijgen door hun beperking? Ik vroeg een aantal mensen om een inkijkje te geven in een deel van hun leven.

De eerste die de uitdaging aan wilde gaan is Martine Baadenhuijsen. Zij is blind en runt maar liefst twee bedrijven! De eerste is MB3, gericht op het verbeteren van op het versterken van de communicatie van mensen met een beperking en hun directe omgeving. De tweede is All inclusive at work, gericht op de participatie van arbeidsbeperkten. Vanuit beide bedrijven geeft Martine trainingen en workshops. Hoe pakt ze dat aan terwijl ze blind is? Martine neemt het woord:

martine, mb3, all inclusive at work, bedrijf, blind

“Waar vermaak jij je mee?”

Voor mensen in mijn omgeving is het inmiddels normaal dat ik mijn gezin combineer met het runnen van twee bedrijven. Voor onbekenden is het vaak nog zoeken hoe ze vragen waar ik me als ´blinde´ toch wel niet dagelijks mee vermaak. Positief verrast zijn dan de reacties als ik vertel dat ik ook gewoon werk. De vraag wat ik voor werk doe, blijkt telkens weer een enorme breinkraker en stereotype beroepen op te leveren.  En nee, niet alleen door de ´gewone burger´. Ook de groep arbeidsdeskundigen en verzekeringsartsen van het UWV die eens mochten associëren op mij, kwamen veelal terecht in administratieve en telefonische beroepen. Tot één van hen de optie ‘coach’ opperde.  Dat kwam in ieder geval een stuk dichter in de buurt.

Mis je dan niet veel?

Wat ik dan wel voor werk doe? Naast de administratie, communicatie, marketing, sales en productontwikkeling in mijn bedrijven sta ik het liefst voor de groep om training te geven. En dan volgt vaak de vraag: maar hoe doe je dat dan als je het niet ziet; mis je dan niet veel? Om die laatste vraag maar als eerste te beantwoorden: nee, ik mis zeker niet veel. En er zal altijd wel iets zijn dat ik mis, maar dat geldt vast ook voor mijn collega trainers die wel kunnen zien. Als zij staan te schrijven zien ze niet wat er in de groep gebeurt, terwijl ik ook een soort van ‘ogen in mijn rug’ heb. Daarbij zorg ik ervoor dat er een ‘we doen het samen’ gevoel ontstaat. Commitment van de groep om mij her en der bij kleine dingen te helpen zorgt voor veel betrokkenheid van de deelnemers.

Het zijn de kleine dingen die het doen

Natuurlijk zijn er kleine dingen waarbij een beetje hulp erg welkom is. Denk daarbij aan het uitdelen van hand-outs, het verzamelen van gebruikte materialen of het voorlezen van informatie op flip-overs of post-it’s. Dat laatste brengt me nog bij een vooroordeel dat mensen nog wel eens hebben; mijn trainingen zijn saai. Nou, reken maar van niet. Ik vind het heerlijk om creatief te werken met gekleurde post-it’s, moodcards, kleurpotloden, ballen en veel meer.

Dat ik de geschreven teksten of gemaakte afbeeldingen niet kan zien, is eigenlijk alleen maar een voordeel. Doordat deelnemers hardop toelichting geven, helpt het hen bij het samen ordenen van gedachten, gevoelens of ideeën.

Probeer en ontdek

Deelnemers kan ik altijd erg verbazen door een stift te pakken en op de flip-over te gaan schrijven. Doordat ik tot mijn twaalfde met de hand geschreven heb en dat heb bijgehouden, lukt me dat nog met korte teksten. Hoewel blok en schrijfletters elkaar soms afwisselen blijkt het leesbaar voor deelnemers.

De grootste uitdaging daarbij was tijden het recht schrijven. Daar heb ik nu ook iets op gevonden. Voor de training vouw ik een aantal vellen telkens dubbel. Hierdoor ontstaat een mooi voelbaar lijntjes patroon als je het vel weer uitvouwt. Schrijf ik iets op een regel, maak ik een klein scheurtje in het vel. Zo weet ik op welke regel ik verder moet. Natuurlijk kan ik het schrijven ook aan een deelnemer over laten. Bij langere teksten doe ik dat ook. Bij opsommingen doe ik het liever zelf; het helpt me de punten te onthouden. En dat is fijn omdat ze vaak later terug komen in een ander onderdeel van de training.

Durven te falen heeft me gebracht waar ik nu ben

Toen ik zeven jaar geleden startte met het geven van trainingen zag ik zelf ook nog wel uitdagingen. Doordat ik in die tijd veel met een co-trainer op pad ging, had ik de kans om te proberen en ontdekken wat wel of niet werkte. Doordat ik toen durfde te falen en open stond voor feedback kan ik nu mijn favoriete uitspraak van Johan Cruijff gebruiken: Ieder nadeel heb zijn voordeel.

Super bedankt voor het delen van je verhaal, Martine! Wil jij ook met je gastblog een plekje krijgen op A-typist.nl? Mail dan naar info@a-typist.nl

3 gedachten over “Gastblog Martine: Hoe doe jij dat? Trainingen geven als je blind bent”

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Ga naar de inhoud