Float is een korte animatiefilm van iets langer dan vijf minuten. Een hele korte film dus! Mijn voornemen was dan ook om er een korte blog over te schrijven, maar zoals je ziet is dat niet gelukt. Er is ondanks de lengte van Float namelijk veel te zeggen over de beeldvorming.

De short gaat over een vader die ontdekt dat zijn zoontje anders is dan andere kinderen. In eerste instantie kijkt de vader vol bewondering naar hoe zijn zoon door de lucht zweeft, maar al snel merkt hij op dat andere mensen ervan schrikken en erover roddelen. De vader verbiedt zijn kind daarom om nog te zweven als ze buitenshuis zijn. Alleen als andere mensen het niet zien, staat hij het zijn zoon nog toe. Begrijp je de verwijzing naar autisme al?

Sparkshorts op Disney+

Disney+ is een relatief nieuwe streamingdienst, waarop films en series van onder andere Disney, Pixar en Marvel op gekeken kunnen worden. Float is te zien op Disney+, maar inmiddels ook op YouTube.

Toen Disney+ op 12 november 2019 van start ging, ging ook de Sparkshort Float in première. Sparkshorts zijn films die niet in bioscopen vertoond worden, maar die alleen op Disney+ te zien zijn. Ze hebben een kleiner budget dan andere films en de makers hebben korter de tijd om het project af te ronden, maar het geeft makers de mogelijkheid zichzelf op de kaart te zetten. Daar komen dus mooie projecten zoals dit uit voort.

Wat bijzonder is, is dat twee van de zes Sparkshorts autisme als onderwerp hebben. Over de andere film, Loop, zal ik ook nog een blog schrijven.

Het (waargebeurde) verhaal achter de film

De regisseur van Float is Bobby Rubio en het verhaal is gebaseerd op zijn eigen relatie met zijn zoon. Het zoontje van Rubio is autistisch en de film gaat erover hoe hij daarmee omging. Dat ‘grote’ verhaal is in een korte film van niet veel meer dan vijf minuten gepropt. ‘Making float’ gaat verder in op het verhaal.

Maar waarom is er gekozen voor zweven, in plaats van het autisme te laten zien?

Producer Krissy Cababa: “Some people were asking: ‘why floating?’ I think Bobby wanted to tell this story so that it could be really the story of any childs difference. It doesn’t neccesarily have to be autism.”

Persoonlijk denk ik ook dat als de makers hadden geprobeerd om autisme weer te geven in die vijf minuten, het een enorm stereotiep beeld was geworden. Op deze manier hoeft het niet per se over autisme an sich te gaan, maar staan de gevoelens van de hoofdpersonen meer op de voorgrond.

Metafoor voor autisme/anders-zijn

De film wordt door het achtergrondverhaal aan autisme gelinkt, maar het kan natuurlijk staan voor elke beperking of elke ouder met een kind dat anders is dan de norm.

Producer Krissy Cababa: “I think Float is the story about a parent learning to live their child for what the child is, and not for what they want the child to be.”

Het zweven in de film is eigenlijk een metafoor die voor verschillende dingen kan staan. Dit kan het lastig maken om te begrijpen wat er allemaal gebeurt, maar hopelijk helpt deze blog daarbij.

Representatie van autisme

De boodschap van de film is dat het kind mag zijn wie hij is, en dat het de vader is (en de maatschappij als geheel) die iets moet veranderen.

Het zoontje zelf lijkt helemaal geen last te hebben van hoe mensen naar hem kijken. Hij is gewoon het gelukkigst als hij lekker kan zweven. De vader vindt het zweven in eerste instantie ook geweldig, tot hij ziet hoe andere mensen naar hen kijken. Dan kiest de vader ervoor om zich met zijn zoontje terug te trekken. Als ze de straat opgaan, moet het zoontje zich aanpassen.

Dit laatste is pijnlijk om te zien en kan veel emoties oproepen als je het zelf meegemaakt hebt. Het verbeeldt heel duidelijk hoeveel kwaad je kunt doen door een kind met autisme niet zichzelf te laten zijn. In de film wordt niet gesproken, met uitzondering van één zin. Als vader en kind naar de speeltuin gaan, weet het zoontje te ontsnappen uit zijn rugzak, die de vader vol met stenen heeft gedaan, zodat hij op de grond blijft. De mensen in de speeltuin kijken verschrikt naar het zwevende jongetje. De vader trekt zijn zoon mee uit de speeltuin, waarop hij tegenstribbelt. De vader raakt gefrustreerd en schreeuwt de enige zin in de film: “Why can’t you just be normal!” Hij schrikt meteen van wat hij heeft gezegd. Het zoontje zakt langzaam naar de grond en begint te huilen. Doordat er verder niet gepraat wordt in de film, maakt die ene zin grote impact.

Bobby Rubio zegt in een interview dat zijn doel met de film was om andere ouders die hetzelfde meemaken zich niet alleen te laten voelen. Maar waar is de persoon met autisme zelf in dit verhaal? Het is toch ook, en voorál, het verhaal van de zoon? De film en het verhaal eromheen gaan voornamelijk over hoe moeilijk het is voor de vader, maar wat ik me afvraag: in hoeverre loopt een kind met autisme blijvende schade op door deze reactie van de omgeving? Uiteindelijk komt het natuurlijk goed in de film, maar is het kwaad niet al geschied? Zal het kind nu ook voor altijd denken dat het ‘raar’ is en daardoor niet volledig zichzelf durven zijn? Hopelijk is dat ook wat mensen meenemen uit de film.

Diversiteit

Behalve representatie van autisme, gaat deze film ook over representatie van mensen van kleur. Float speelt zich af in een buitenwijk in Amerika, waar voornamelijk mensen van kleur wonen, en specifiek mensen met een Filipijnse achtergrond.

Deze diversiteit komt héél weinig voor in films over autisme. Het stereotype autistische karakter is een jongvolwassenen, witte man uit de middenklasse. Een aantal van deze stereotypes worden doorbroken in Float. Dit is trouwens ook het geval in de andere Sparkshort Loop, waar ik later nog een blog over ga schrijven.

De vader en zoon zijn de eerste Filipijnse hoofdpersonages in een Pixarfilm. Dit was bijna anders gelopen.

Bobby Rubio (laat tekeningen uit het beginstadium zien): ”The characters are white. And because of my unconsious bias, I’m like: well, who’s gonna wanna see Filipino American.”

Hij zegt dat hij achteraf blij is dat hij het toch gedaan heeft.

“I hope that it inspires other people of colour to create characters in lead positions.”