Vastroesten of stilvallen is iets wat ik goed ken vanuit mijn autisme. Alsof je in een diepe put staat en niet meer weet hoe je naar boven moet komen, terwijl de ladder gewoon naast je staat. Hoe kom je dan toch weer boven? Steeds mijn eigen verhaal vertellen zou een beetje eentonig worden. Er zijn nog zoveel meer inspirerende verhalen! Ik was dus benieuwd naar hoe andere mensen met een beperking of chronische ziekte hun leven vormgeven. Hoe gaan zij om met de uitdagingen die ze voor de voeten geworpen krijgen door hun beperking? Ik vroeg een aantal mensen om een inkijkje te geven in een deel van hun leven.
MC Kleuver is een fanatieke blogger van 21 jaar oud met een autismespectrumstoornis. Naast het schrijven van blogs, schrijft hij ook columns, verhalen en scripts. Hij komt op me over als een doorzetter en dat blijkt ook uit zijn gastblog die hij voor A-typist schreef:
Doorwerken tot vastroesten
Het is moeilijk om te bepalen wat je eigen plafond is. Tot welke hoogte kun je je werkzaamheden uitvoeren en wanneer is het afgelopen? Dit is een vraag die mij steeds vaker word gesteld. Ik zou haast willen zeggen dat ik werk totdat ik erbij neer zou vallen. Dat is misschien wat hard uitgedrukt, maar met regelmaat voelt het zo. Ik werk door totdat ik ben vastgeroest.
‘MC zal pas opgeven als hij er zelf niet meer uitkomt,’ is wat een vriendin over mij zei tijdens een vergadering. Hier ben ik haar vaak dankbaar voor geweest. Deze zin geeft mij steeds opnieuw kracht om door te gaan met wat ik doe. Hoe moeilijk het ook is. Voor mijn autisme heb ik een begeleider. Hij zegt wel eens dat ik het goed heb gedaan. Maar dan denk ik: jij hebt toch meer gedaan dan ik? Waarbij hij begint te lachen en me een schouderklopje geeft.
Hoe ziet vastroesten er bij mij uit?
‘Op een gegeven moment is het klaar.’ Dat is wat ik mijn vriendin nog hoor zeggen. Ik lachte naar haar, maar mijn lichaamshouding sprak boekdelen. Ze keek me recht in de ogen en vertelde dat ik dat ze wist dat ik het niet zou opgeven. Vastroesten kun je bij mij herkennen aan: het niet meer weten hoe verder te moeten, waarschijnlijk ga ik voor me uit staren en wachten tot er iemand komt. Alleen in een functie waarin je alleen staat, wordt dat vrij moeilijk.
Wat helpt mij?
- Een goed gesprek kan mij helpen op gang te komen. Zo krijg ik nieuwe inzichten en kan ik mezelf helpen door mensen aan te spreken, het even te laten rusten of gewoon keihard doorwerken om de activiteit voor elkaar te maken.
- Vertrouwen hebben in je eigen vaardigheden is voor veel mensen lastig. Logisch ook. Voor mezelf is het heel belangrijk om te vertrouwen in mijzelf. Daar kan ik de kracht uithalen om door te gaan.
Super bedankt voor het delen van je verhaal, MC! Wil jij ook met je gastblog een plekje krijgen op A-typist.nl? Mail dan naar info@a-typist.nl
