We gaan terug naar 2006. Ik was net achttien geworden, begon aan mijn studie in Utrecht en ging op kamers wonen. Een paar maanden daarvoor was ik door de huisarts doorverwezen naar een psycholoog voor sociale angsten. Overal waar mensen waren, was ik bang. Ik begon ook steeds depressiever te raken, want de behandeling bij de psycholoog leek niet aan te slaan en ik dacht dat ik gewoon niet graag genoeg wilde. Ik dacht terug aan een moment dat een jaar eerder plaatsvond. Een vriend vertelde me dat hij getest was op Asperger en dat hij daar wel wat kenmerken van bleek te hebben. Ik zocht de term op en dacht: wow, ik leer hier iets over mezelf. Ik sprak het uit naar hem, maar hij veegde het volledig van de tafel: ‘nee hoor, jij hebt dat absoluut niet.’ Er kwam niet eens een reden, maar het was in zijn ogen een erg gekke gedachte.

Vastgelopen

Daar zat ik dan, op mijn kamertje van negen vierkante meter, volledig ongelukkig te zijn. Alles leek te mislukken in mijn leven en ikzelf was de grootste mislukkeling in het verhaal. Ik wilde heel graag nieuwe vrienden maken en leuke dingen doen, maar tegelijkertijd was ik zó bang. Ik had altijd alles fout gedaan op sociaal gebied. Dat zou nu vast weer gebeuren.

Ik begon onderzoek te doen naar wat er mis kon zijn met me. Wáárom leek iedereen deze overgang leuk te vinden en kon ik het niet aan? Het woord autisme bleef steeds weer terugkomen in mijn onderzoek. Ik las dat voor mensen met autisme het internet heel geschikt was om gelijkgestemden te ontmoeten. Mensen met dezelfde heftige interesses. Ik had op dat moment een aantal interesses waar ik me helemaal in kon verliezen en ik ging op zoek.

Autsider

Ik meldde me onder andere aan op het grootste forum voor mensen met autisme in Nederland: Autsider. Waar de lijstjes met kenmerken me al versteld hadden doen staan, ging er nu echt een wereld voor me open. De informatie op het internet leek erg gericht op mannen met autisme, maar op Autsider kwam ik in aanraking met vrouwen met autisme en ik voelde me zo ontzettend thuis. Ik wist het zeker: ik had dat ook. Ik kreeg contact met vrouwen die voorbij de 40 waren en al een aantal jaar hun diagnose hadden. Ze konden me helpen met hun levenservaring en hun enorme wijsheden. ‘Het wordt beter’, zeiden ze ook allemaal. Ik geloofde het niet. Het was een cirkel waar ik niet meer zelf uit kon komen. Ik had teveel negatieve ervaringen opgedaan.

Toen ik redelijk ingeburgerd was op Autsider en er een meeting in Utrecht was, overwon ik mijn angsten en ging ik erheen. Ik wilde weten wie er achter die nicknames zaten en of ik me in ze zou herkennen. Het was geen succes. Ik vond nauwelijks aansluiting en zag vooral een stelletje sociaal incapabele mensen, waar ik vooral angsten had, maar wel wist hoe het moest (dacht ik, maar nu weet ik beter). Ik begon erg te twijfelen. Hoorde ik dan toch niet thuis in dat spectrum?

Diagnose

Een flash forward. Bij de ggz was geen twijfel: de diagnose stoornis van Asperger werd gesteld. In korte tijd volgde ik een psycho-educatiecursus, een sociale vaardigheidstraining, kreeg ik individuele gesprekken met een psycholoog en kreeg ik medicatie tegen overprikkeling en tegen depressie en angsten. Langzaam maar zeker begon alles in mijn voordeel te werken. Er was vooruitgang op alle gebieden.

Ik bleef op Autsider schrijven over waar ik tegenaan liep en kon het advies dat ik kreeg ook daadwerkelijk uitvoeren. Ik kwam steeds meer mensen met autisme tegen waar ik wel aansluiting bij vond en ik sloot vriendschappen waar ik veel van leerde. Ik durfde zelfs de stap naar buiten te maken en startte een aantal keer een blog op waar ik schreef over mijn autisme. Steeds vaker kreeg ik positieve feedback en dat droeg bij aan de vooruitgang.

Oefenen en uitproberen

Wat me erg geholpen heeft was de hoeveelheid informatie die tegenwoordig op het internet te vinden is. Welke vraag je ook hebt, Google heeft het antwoord. Soms kun je er via YouTube zelfs nog beeld bij krijgen ook (tutorials).

Het internet werd een soort oefenruimte voor sociale vaardigheden. Ik kon er dingen uitproberen op sociaal gebied, zonder dat ik een goede vriend zou kwetsen. Maar ook mijn real life-contacten begonnen zich steeds meer online af te spelen. Door de weeks zie ik mijn vrienden niet, maar we chatten meestal dagelijks. Voor mij is dat een erg goed systeem. Een gesprek voeren via internet kost me namelijk zoveel minder moeite dan face-to-face!

Social media

De fora waar ik lid van was maakten plaats voor social media. Niet meer anoniem; een plek om mijn interesses (fotografie en schrijven) met de buitenwereld te delen. Het internet gebruikte ik niet meer om in weg te vluchten, maar meer als aanvulling of startplek voor contacten in het dagelijks leven. Ik werd zelf één van die vrouwen met autisme met ervaring, die anderen kon helpen door open te zijn over haar autisme. The rest is history… ik studeerde af, zette A-typist op, en sociale angst; wat is dat?!

Vaker blogs van mij lezen? Rechts bovenin vind je mijn socialmedia-accounts en aan de linkerkant kun je je inschrijven voor mijn nieuwsbrief.