In de documentairefilm Inside Aut volgen we de zoektocht van Isabelle naar of ze autistisch is. Isabelle liep vast in een samenwerking waardoor ze ging nadenken over hoe zij als persoon werkt. Ze las het boek Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit van Bianca Toeps en dat kwam heel bekend voor, waarna ze de zoektocht naar zichzelf begon.

De film is momenteel nog in de bioscoop te bekijken of je kan het thuis kijken bij Picl.

De maakster: Isabelle Renate la Poutré

Isabelle (1990) is fotografe en filmmmaakster. Ze ziet overal een uniek verhaal in en het was dan ook niet vreemd dat ze dit persoonlijke proces vast ging leggen op film. Haar partner Freek benoemt in de film ook dat dit haar manier is om wat haar bezighoudt vast te leggen, dus dat het een logische stap was.

Samen met haar beste vriendin Vera Bon (die ook de titelsong voor Inside Aut maakte) heeft ze een podcast genaamd Hoe is dat bij jou? Die ook onder andere over autisme gaat.

Herkenbaarheid

Isabelle is net als ik een vrouw van in de 30, waarvan je niet meteen zou opmerken dat ze autistisch is. Een groot deel van de documentaire is daardoor herkenbaar voor mij. Bijvoorbeeld als Isabelle zegt: ‘Het lijkt soms wel alsof ik de memo van het leven even heb gemist.’ Dat is een goede omschrijving van het gevoel dat ik vaak heb. Alsof iedereen automatisch lijkt te weten hoe het werkt, en ik niet.

Een ander heel herkenbaar stukje vond ik het gesprek tussen Isabelle en vriendin Vera. Vera is heel anders dan Isabelle; ze staat graag op de voorgrond, terwijl Isabelle zich liever op de achtergrond houdt. Ze hebben een open gesprek over de vriendschap tussen hun, waarbij Vera uitlegt dat ze Isabelle een heel tof mens vindt, maar merkt dat het soms niet goed werkt als ze Isabelle meeneemt in een groep. Dat de aansluiting dan lijkt te missen. Isabelle raakt hiervan geëmotioneerd. Ze vindt het confronterend, maar herkent het ook bij zichzelf. Voor mij is dit het stukje dat ik het lastigst vind aan mijn eigen autisme: ik wíl zo graag verbinding maken met andere mensen, maar het lukt steeds maar niet.

Mijn mening

De zoektocht van Isabelle wordt vooral vastgelegd in gesprekken met mensen in haar omgeving, zoals haar moeder, partner en vriendin. Deze gespekken worden afgewisseld met prachtige beelden van haar soloreis naar Ijsland. Ik vond de film redelijk prikkelarm om naar te kijken, omdat de beelden niet snel afwisselen en er vooral veel grijs- en groentinten in het beeld voorkomen, met af en toe de felle kleuren van haar rode busje of gele jas. Ik vind dat zelf erg mooi.

De muziek voor de film is gemaakt door Pieter de Graaf, een bekende pianist. De muziek vind ik ook rustgevend en ik vind het fijn dat er gekozen is voor puur pianomuziek.

Wat ik wel jammer vond is dat je, als je de documentaire op Picl kijkt, alleen kunt kiezen voor Engelse ondertiteling. Zelf kijk ik films en tv altijd met Nederlandse ondertiteling, omdat ik gesproken taal niet goed kan verwerken. Het kost me dan minder energie om met ondertiteling te kijken, maar dat was, voor zover ik kon zien, geen optie. Gelukkig vond ik de interviews in Inside Aut wel goed te verstaan in vergelijking met andere films. Er was weinig achtergrondgeluid, met uitzondering van een rondlopende hond tijdens het interview met vriendin Vera.

Inside Aut vind ik niet zo’n originele titel. Ik heb al talloze variaties hierop voorbij zien komen. Er is bijvoorbeeld een stichting met dezelfde naam en ik deed onlangs mee aan een workshopserie met de naam Autside In.

Het lijkt erop dat de film het goed doet in de bioscopen. In augustus zegt Isabelle daarover: “Inmiddels hebben zo’n 4000 mensen hem gezien. Dat is veel voor een documentaire zonder productiehuis en distributeur, want ik moet alles zelf doen: het maken, de pers, zorgen dat zalen hem willen draaien…” Lees verder in een interview met RTL.

Ik hoop dat Inside Aut in de toekomst ook op streamingdiensten te zien is en eventueel een keer op tv komt, zodat een breder publiek de film te zien krijgt, want dat is de film wel waard.