Ik had er al een tijdje niet meer over nagedacht, maar van de week vroeg iemand me wat ik eigenlijk van de feestdagen vind en hoe ik die overleef. Het antwoord daarop is nu heel anders dan een aantal jaar geleden, bedacht ik me. Tijd voor een update…
Vroeger
Als kind, die niet goed kon aangeven wat ze wel en niet wilde, waren de feestdagen een ramp. Ik snapte niet waarom ze op school niet gewoon konden zeggen wanneer Sinterklaas kwam. Waarom moest dat allemaal onverwachts? Die bonzen op de deur… ik was dan al zo verstijfd van de schrik dat alle pepernoten al opgeraapt waren door andere kinderen voor ik door had wat er aan de hand was.
Kerst ging wel. Dat was allemaal redelijk duidelijk, want bij ons thuis zat er een redelijke structuur in. Oud en nieuw was een groter probleem. Tot een jaar of twaalf was ik als de dood voor vuurwerk. Ik heb menige jaarwisseling onder een deken op de bank doorgebracht, terwijl de rest buiten stond te genieten.
Mijn moeder (RT’er en dyslexiespecialist) schreef overigens een mooi gedicht over kinderen met bijvoorbeeld autisme of ADHD en hoe de maand december voor hen is.
Als tiener begon ik wel een hekel te krijgen aan kerstversiering. Ik vond het prima dat andere mensen hun huis wilden hullen in lampjes en glimmende tierlantijntjes, maar mijn eigen doosje met kerstspullen bleef jarenlang dicht. Tot ik mijn diagnose autisme kreeg, ik minder probeerde om me aan te passen en erachter kwam dat het ook op mijn manier kon. Kerstversiering hoeft natuurlijk niet per se rood te zijn (rood is voor mij een schreeuwende kleur waar ik niet lang naar kan kijken), maar het kan ook in mijn lievelingskleur blauw. En als ik geen kerstboom en lampjes in mijn huis wil, dan doe ik dat toch lekker niet?
Op mijn eigen manier
Dit jaar had ik écht zin in de feestdagen. Al heel vroeg was bekend hoe mijn planning eruit zou gaan zien. Dan is het voor mij leuk: als ik precies weet wat er gaat gebeuren. Daardoor kon ik ook genoeg rust inbouwen in de rest van december, zodat ik de feestdagen hopelijk een beetje zorgeloos door kan komen. Dit jaar deden we geen cadeautjes, maar liefst weet ik ook welke cadeautjes ik krijg.
De mensen die ik dit jaar zie tijdens de feestdagen, weten dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is voor mij om dagenlang onder de mensen te zijn. Dat scheelt. Er zijn minder verwachtingen. De afgelopen week merkte ik zelfs dat de meeste mensen kribbiger zijn dan ik ben door de drukte in de laatste maand van het jaar. Bij mij is de stress nog niet toegeslagen gelukkig, en dat komt voor een groot gedeelte door de zelfkennis die ik door de jaren heen heb opgedaan, waardoor ik voor mezelf kan kiezen en in ieder geval niet vóór de kerst al overprikkeld hoef te raken.
1 gedachte over ““Wat vind jij van de feestdagen?” Autisme in december”
Ik schreef laatst de quote: zie ginds komt de spanning uit Spanje weer aan.. helaas kan ik hem op 5 december niet uitzwaaien.. zo voelt het ook echt. Ik stop dan met werken (ik werk in een bloemenzaak..) hou me vast aan een planning zodat ik me wat kan bewegen en wat ritme behoud. Anders gezegd: Ik kan nog net bewegen binnen mijn eigen grenzen maar niet daar buiten. Dan sla ik zowat op tilt.. mijn huis is niet versierd.. het geeft alleen maar onrust.. met kerst ben ik thuis, ga niet naar familie. Ik bevries zodanig dat ik me niet oké voel.. maar ik kan geen kant op en moet alles doorstaan (Er is niks wat rust geeft)… I am feeling trapped in a snow globe.. wie weet vind ik ooit de manier waarop het me wel lukt.. of in ieder geval soort rust vind. Al betwijfel ik dat met 3 kinderen onder de 5.. echt hels..