Anouschka is een vrouw met autisme. Ze ‘woont samen’ met haar twee honden en heeft een eigen vertaalbureau. Daarnaast schrijft ze soms over haar ervaringen met autisme op haar blog. In deze gastblog voor A-typist deelt ze haar ervaringen met betrekking tot het niet hebben van een partner:

Ik ben altijd alleen. Geen kinderen, geen partner. Wel huisdieren, maar dat is toch anders. Ik heb daar niet alleen vrede mee; voor mij is ‘alleen zijn’ de enige manier om fijn te kunnen leven.

Dat was niet altijd zo: ik heb tientallen jaren (van mijn 18^de tot mijn 44^ste) heel actief gezocht naar een levenspartner. Want, zo zat het in mijn hoofd, zo hoort het. Je moet een partner, en een gezin, en alle dingen die ‘normale mensen’ altijd nastreven. “Dat moet jij ook, Nous, die normale dingen, dan ben jij ook normaal”, zo luidde de interne discussie hier altijd. In mijn hoofd zit een hele strenge, rigide autist die vindt dat alles volgens de regels van ‘hoe het heurt’ moet gaan.

Proberen te voldoen aan de norm: op zoek naar een partner

En dus ging ik op dates, ging ik op stap, sliep ik met volledig onbekenden en zocht ik me het schompes, maar ik vond niet wat ik wilde. Ik wilde rust in mijn leven, een gezapig bestaan. Daarom zei ik ook altijd dat ik ‘wilde instromen in het tweede jaar’ van een relatie, omdat ik die eerste verliefdheid, die vlinders, die onrust en het wennen aan iets nieuws helemaal niet het leukste vond.  Die eerste weken dat ik soms een vriendje had, dan kon ik niet slapen, niet eten, niet drinken van de onrust. Ik paste me helemaal aan zo’n vent aan, ik was op mijn aller-niet-autistisch, ik camoufleerde me de moeder! Maar dat hield ik niet lang vol, en dan werd ik daarna weer mezelf en dat was dan vaak een teleurstelling voor zo’n man. Of ik bedacht me dat ik niet zo goed tegen die man kon, dus dan trok ik me terug (ik deed al aan ghosting lang voordat het mode was).

Twee keer woonde ik samen. En beide keren werd het geen succes. Ik word ongenietbaar als ik niet helemaal mijn eigen ding kan doen, als er niet op de tv mag wat ik wil zien, als we niet eten wat ik op dat moment wil eten. En dus ging zo’n man na een jaartje van mijn fratsen eens kijken wat er buiten de deur voor leuks te beleven viel (spoiler: heel veel leuks!) Als we dan uit elkaar gingen, voelde ik veel opluchting. Ik miste die man dan niet, maar wel zijn dingen. Zo had man 2 een hele fijne Xbox, en man 1 een hele fijne videorecorder (ja, tis al lang geleden!) en die apparaten kon ik dan nog heel lang echt missen, lang nadat het gemis over de man was verdwenen.

De diagnose autisme: een verklaring?

Toen ik tien jaar geleden mijn diagnose kreeg (ASS), dacht ik dat die diagnose ook meteen de verklaring zou kunnen zijn voor mijn onvermogen om een relatie te kunnen hebben en houden. En mijn eerste therapeute zei dat ook, dat het voor mensen met autisme moeilijker was om een langdurige relatie te hebben. Maar gaandeweg leerde ik meer autisten kennen en kwam ik erachter dat die stelling eigenlijk niet echt klopte. Er zijn heel veel autistische vrouwen die al jarenlang zijn getrouwd, veel autistische mannen die decennia bij dezelfde vrouw blijven. Zoals bij alles met autisme zijn er hier ook veel verschillen.

Acceptatie: zo is het óók oké

Een jaar of vier geleden kwam de omslag. Ik had therapie en verwerkte wat dingen uit mijn jeugd, met name mijn verlatingsangst, en mijn ontzettende behoefte om ‘erbij te horen’ en ‘als normaal te worden gezien’ verdwenen. Heel gek, het was écht van de ene op de andere dag voorbij. En sindsdien heb ik een enorme rust gekregen in mijn leven. Het idee dat ik nu nog mijn leven zou moeten delen met iemand, ik krijg er de bibbers van, zo eng vind ik dat idee. Ik kan zo veel, ik ben zo belastbaar, als ik maar thuis alleen kan en mag zijn. Die therapie was voor mij een geweldige zet: het was IEMT, een soort van ‘reset’ voor mijn hersenen, zodat ik niet meer vast bleef zitten in dat vastgeroeste denkbeeld dat ik ‘samen moest leven om gelukkig te zijn’.

Vorige week logeerde mijn nichtje van 16 een weekje bij mij. Overdag was ze gewoon naar school, maar ’s avonds keken we samen tv en ’s morgens ontbeten we samen. Ik vond het hartstikke gezellig, maar aan het einde van de week was ik doodop, zo veel energie kost het samenzijn met anderen (in mijn eigen huis) me. Doe mij maar social media: sociaal doen, maar wel op gepaste afstand.