Debbie Rademaker (1985) kreeg afgelopen mei de diagnoses autisme en ADHD. Zo kort geleden, en toch is ze hier al open over op het internet en op haar werk. Hoe ze dat aanpakt? Ze vertelt erover in deze gastblog. Debbie stelt zichzelf verder voor.

Hoi, ik ben Debbie Rademaker, geboren in Nijmegen al heeft Arnhem m’n hart gestolen. Bewust kindloos maar trotse hondenmama van Lana. Ik ben al twaalf jaar werkzaam in de online media. Als creatieve tekstschrijver, marketeer, SEO-specialist en (internet)conceptontwikkelaar. Met veel plezier jaren werkzaam bij een fullservice payment & marketing agency. Waar ik aan interne en externe projecten/opdrachten werk; voornamelijk als schrijver en marketeer.

In m’n vrije tijd ben ik graag bezig met; internetten, schrijven, muziek luisteren, boeken lezen, wandelen, fietsen en mijn hondje Lana. Ik volg een hoorcollege Sterrenkunde en borrel regelmatig. Je kan mij omschrijven als: creatief, ruimdenkend, enthousiast, druk/hyper, zowel introvert als extravert, een huismus met liefde voor het nachtleven. Eerlijk, loyaal, recht-voor-z’n-raap, eigenwijs, rebels, eigenzinnig en een tikkie brutaal. Maar wel met/vanuit een goed hart. Je moet me écht leren kennen om te weten hoe ik ben.

Diagnose autisme: eindelijk mezelf zijn

Afgelopen 18 mei ’20 kreeg ik ein-de-lijk na anderhalf jaar onnodig lang strijden, op 34-jarige leeftijd m’n diagnose ADHD en Asperger. Het heeft een aantal maanden geduurd om dit te laten landen. Kreeg gelukkig snel een bepaalde kracht waardoor ik op mijn manier, ‘uit de kast kom’ als ADHD’er en autist. En dat voelt goed, want het is wie ik ben. Nu, nu mag en durf ik écht mezelf te zijn.

Doordat ik nu dus volledig mezelf durf te zijn, leeft dat fijn omdat ik mezelf vrij voel. Natuurlijk is het niet altijd fijn en zijn er nog genoeg donkere dagen, waar ik een rotdag heb; omdat ik (weer eens) vastloop in iets wat vanzelfsprekend lijkt/is, behalve voor mij. Regelmatig sla ik de plank volledig mis. Dankzij m’n diagnose, begrijp ik nu waarom/hoe dat komt. Al heb ik nog steeds niet door wat er fout gaat, laat staan hoe ik dit fiks. Het heeft een tijdje geduurd, maar inmiddels heb ik geaccepteerd dat ik niet alles hoef te fiksen. Een bepaalde druk werd minder en is weg. Voorheen was ik té veel bezig mezelf aanpassen, erbij horen, meedoen en in allerlei (onmogelijke) bochten wringen; onderdeel te zijn van ‘iets’. Laatst omschreef ik het als ‘meedoen aan een spel maar de spelregels niet kennen of begrijpen’.

Soms vallen de autistische ‘puzzelstukjes’ letterlijk en figuurlijk op z’n plaats; waardoor ik het puzzelstukje logo beter begrijp. Voorheen dacht ik, dat het ontbrekende stukje ‘gefikst’ werd (teruggelegd werd) door de juiste hulp/therapie etc. Nu weet ik, dat ik ‘het ontbrekende stukje’ ben. Ik ben zoals het gat in de gatenkaas… Toen dus dit besef kwam, heb ik vier uur hysterisch gejankt in mijn hoofdkussen. Met een troostende hond op m’n bed. Ben er nu wel beetje overheen; mede door m’n eigen humor/zelfspot.

Hoe ik autisme in combinatie met ADHD ervaar

In eerste instantie, ging ik naar de huisarts vanwege vermoeden Asperger. Toen ik in januari ’20 bij de huisarts in opleiding zat samen met m’n moeder en hij ook een onderzoek/diagnostiek ADHD wilde laten doen, was ik eerlijk gezegd best verbaasd. Weet nog goed, dat ik zei “Best druk te zijn, maar ADHD?!” Ben er uiteindelijk pas over gaan lezen, toen ik de diagnose kreeg, nota bene bij een particulier expertisecentrum voor ADHD. Uiteindelijk krijg ik mijn hulp elders, omdat autisme de overhand heeft momenteel. In ieder geval genoeg, om dáár niet te blijven. Ik noem het zelf een pretpakket.

Door de diagnose, heb ik mezelf meer en beter geaccepteerd. Meer zelfliefde. Begrijp mezelf beter. Naast de issues is het ook goed om de mooie kanten te zien, in jezelf. Want die zijn er écht wel. Zo ben ik creatief, oplossingsgericht, humoristisch, vindingrijk, scherpe intuïtie en vind ik mijn hyperfocus ook tof. Mijn enthousiasme, druk/hyper gedoe én mijn ‘botte flapuit getetter’ begin ik ook steeds meer te waarderen. Waarom? Omdat ik (te) eerlijk ben en mij dat stiekem best wel heeft geholpen, zodat ik de juiste zorg krijg op mijn hulpvraag. Het siert mensen, wanneer ze stiller en bescheiden wachten op hun kans. Maar het leven heeft een deadline. Morgen kan het over zijn. Ik wil niet hopeloos wachten op ‘een redder’. Daar ben ik te zelfstandig, rebels en brutaal voor. En maar goed ook; want ik ben tevreden met hoe ik het allemaal fiks.

Openheid over autisme op het internet

Ik vind het belangrijk én prettig om onderwerpen bespreekbaar te maken. Internet is een geweldige uitvinding. Helemaal als je -zoals ik- niet zo’n bijzonder sociaal leven hebt, graag en veel thuis bent en andere interesses/hobby’s hebt. Ik grap weleens, dat ik op het internet woon. Vanwege m’n werk maar ook vanuit m’n hobby. Juist doordat ik zo veel online ben, ken ik genoeg wegen. Ben online erg actief, ook onder m’n eigen naam. Ik zal ongetwijfeld keer op je tijdlijn voorbij zijn gekomen. En wie weet zitten we in dezelfde online Facebookgroepen rondom ADHD, Autisme, depressie, eenzaamheid, medicijnen, hulp/therapie én de leuke typische dingen van onze diagnose. Want mooie eigenschappen, zijn er gelukkig ook in overvloed…

Ik ben altijd al een kwebbelkont geweest, ben een ‘open boek’, ruimdenkend en maak graag onderwerpen bespreekbaar. Vooral omdat ik de afgelopen twee jaar, op een pijnlijke manier heb ervaren hoe het is, om online een pijnpunt te hebben. In mijn onnodig lange periode naar de diagnostiek toe, zat ik met enorm veel vragen! Vragen die ik niet altijd aan iemand durfde te stellen. Heel m’n leven hoor ik al, dat ik ‘vreemd’, ‘anders’, ‘raar’, ‘ruig’, ‘complex’ en ‘eigenzinnig’ ben en vast nog meer. Als je dan met vragen zit, wil je allesbehalve ‘afgewezen’ worden met antwoorden of reacties.

Gelukkig weet Google veel en is het internet groot. Ondanks gerichte, expliciete zoekopdrachten, kreeg ik -helaas- weinig tot géén resultaat. Weet nog goed, hoe intens klein ik mij voelde, toen er letterlijk vrij weinig te vinden was; op het grote wereldwijde web. Voor het eerst, begreep ik écht hoe het was om ‘een pijnpunt’ te voelen. De oplossing, had ik ook al op creatieve wijze bedacht. Juist vanwege m’n toffe baan kon ik nu écht de oplossing maken/bieden. En het verschil maken, op internet.

Taboes doorbreken

Door open, eerlijk, rauw, puur, met emotie en vleugje humor/zelfspot te praten over onderwerpen; wordt het taboe minder. Verdwijnen zal het nooit; minder worden graag! Er zijn altijd mensen, die zichzelf herkennen. Het doet mij echt goed, als men dat online laat weten. Hierdoor lezen nog meer mensen dat iets speelt/het leeft. Waardoor zij zich (ook misschien) geroepen voelen online mee te praten. Zware onderwerpen hoeven niet zwaar besproken te worden. Humor en zelfspot maakt het minder dramatische, echt. Mijn eigen humor/zelfspot hebben mij gebracht waar ik ben en wil zijn. Zonder humor/zelfspot kom ik de donkere dagen écht niet door, hoor. Al kan ik met mijn ervaringsverhalen en ervaringen maar een aantal mensen helpen, doe ik dat alsnog met liefde en plezier. Alles wat ik heb gemist, in mijn zoektocht op internet. Zet ik op internet. Punt uit.

Project XXX

In de zwoele zomer van 2019 is mijn concept XXX ontstaan. Een jaar later kwam XXX pas écht online. Het kon vast eerder maar juist door mijn missie, visie, plan, strategie en leerzame momenten gaandeweg, is het goed zoals het gegaan is. Ben enorm trots op mezelf; van A tot Z zelf gedaan. Met wat hulp en support van werkgever en collega, puur omdat ik geen grafische designer/programmeur ben. Al het overige, deed/doe ik zelf. XXX is voor de millennial met ambitie en humor, die zichzelf durft te identificeren met mijn mindset; “Carrière maken/hebben met een Baco op je bureau, prima is”.

Ik schrijf alles zelf en bespreek met mijn herkenbare vlotte stijl, in eigen taal en toon; onderwerpen die andere niet bespreekbaar maken! Dit doe ik op sociale media, LinkedIn en overal waar ik de ruimte voel en krijg. Binnenkort ook op de website die bij het project hoort, maar deze is nog niet online. Ik durf best het gezicht en stem te zijn, over onderwerpen binnen; carrière, seks, relaties, drank, drugs maar ook zelfontwikkeling en gezondheid. Eigenlijk schrijf ik over alles, waar ik zelf naar zocht; tijdens de lange avonden op Google…

Openheid over autisme op het werk

Mijn eerlijke, enthousiaste en rebelse houding komt ook goed naar voren in mijn werk(zaamheden). Omdat ik met ADHD/Autisme ben geboren. En gelukkig meer duidelijkheid over mezelf kreeg met de diagnose afgelopen 18 mei ’20. Ik kon het niet, om m’n diagnose te verzwijgen, verbergen, en te negeren. Het is wie ik ben. Helemaal in mijn vakgebied IT/tekst/marketing kan je lekker los met je creativiteit, out-of-the-box, loyaliteit en meer mooie eigenschappen! Het zou zonde zijn, mezelf te beperken met een eventuele beperking. Dat voelde niet goed. Natuurlijk had ik slapeloze nachten of nachtmerries!

Ieder mens is anders. Elke vorm van autisme is anders, vandaar het brede spectrum. Elke situatie is anders. Door dit voor ogen te houden en puur op mezelf te focussen liet ik me niet beïnvloeden door andermans ervaringen. Of goedbedoelde adviezen. Uiteindelijk heb ik m’n werkgever een lange, inhoudelijke mail gestuurd. Een paar dagen later kreeg ik een super lieve mail vol liefde en support terug. Dat gaf mij zoveel zelfvertrouwen; dat niets mij nog kon schelen qua commentaar of negativiteit van andere mensen, die er niet toe doen. Sinds januari 2016 ben ik al werkzaam bij dit fijne familiebedrijf. Zij voelen ook écht als een familie aan. Ik hoopte natuurlijk op deze reactie, want ze kennen mij als geen ander; zo goed. Toch vond ik het spannend. Ben wel blij dat ik het op mijn manier gedaan heb; door een inhoudelijke mail. Soms kom ik lastig uit mijn woorden, zodat de boodschap niet overkomt. Dat is jammer. Ik communiceer daarom graag via tekst. Snap je meteen, waarom ik dol ben op schrijven. 😉

Hoe ik de toekomst voor me zie

Misschien vind je het leuk om te weten, dat ik als enige (jonge) 34-jarige vrouw, dezelfde mentaliteit heb als m’n vader/familie. Onderling noemen we het zelfs de “typische Rademaker mentaliteit”. Daarmee bedoelen we, dat we doorzetters zijn, loyaal, te eerlijk, doorbijters, recht-voor-de-raap, gunfactor hebben, ambitie hebben, leergierig zijn en nadrukkelijk aanwezig zijn. Naast m’n enthousiasme, ruimdenkendheid ben ik ook rebels en dúrf (zelfs) brutaal te zijn. Met mijn eigen charmante arrogante houding, open ik zelf de deuren die voor andere gesloten blijven. Ik mix m’n leergierigheid, hyperfocus, creativiteit, oplossingsgerichtheid én carrier wens graag samen tot één ‘lekkere borrel’.

Er zijn genoeg mensen, die vinden/zeggen dat ik aan m’n imago/reputatie moet werken, omdat ik volgens hen minder professioneel ben. Ze hechten te veel waarde aan de mening van andere mensen. Mij kan het weinig tot niets schelen. Zogenaamd goedbedoelde adviezen zijn niets waard, als men er niet/nooit voor mij is geweest. Mocht je niks zinnigs te zeggen hebben; hou je mond (tegen mij). In 2020 focus ik mij op de laatste doelen en beginnetjes voor 2021. Er zijn mooie (samenwerkingen) gaande en veel eigen dingen. Of je het leuk vindt of niet; je kan straks écht niet meer om mij heen!