Iris is 27 jaar, woont in Wageningen en studeert daar voor haar masters in gezondheidswetenschappen en facility management. Ze kreeg de diagnose autisme op 20-jarige leeftijd. In haar vrije tijd houdt ze van zwemmen, dansen, lezen en nieuwe vegan gerechtjes proberen. Voor haar stage koos ze geen makkelijke weg: ze ging naar Spanje!

‘Stagelopen in het buitenland? Heftig, maar wat leuk voor je!’, schetst het beeld van mijn omgeving toen ik vertelde dat ik voor vier maanden naar Spanje zou gaan om stage te lopen aan de Universiteit van Girona. En niet gelogen, ik had precies hetzelfde beeld van het avontuur dat me te wachten stond.

De keuze voor het buitenland

Allereerst, hoe ben ik in Spanje terechtgekomen? Nou, mijn studentenperiode is al even aan de gang en na alle vakken die ik heb gevolgd en dingen die ik heb geleerd wilde ik graag ervaren hoe het is om een periode in het buitenland te wonen. Als ik het nu niet zou doen – voor een vooraf vastgestelde periode als onderdeel van mijn studie – verwachtte ik niet dat ik het later nog zou doen. Tijdens de studie word je begeleid vanuit de universiteit en is de kans groter dat je ergens wordt aangenomen voor de relatief korte periode van vier maanden. Voor een baan zoeken ze toch wel iemand die wat langer blijft.

Enkele maanden in het buitenland doorbrengen leek mij interessant omdat ik benieuwd was hoe ik op al deze veranderingen zou reageren en omdat ik toe was aan een andere omgeving. Na zo’n drie jaar in het ‘dorp’ Wageningen te wonen wilde ik graag zien wat de wereld nog meer te bieden heeft. Verder heb ik niet de ambitie om na mijn studie in het buitenland te gaan werken voor een langere tijd. Dus, in het kader van nieuwsgierigheid naar een andere omgeving en leergierigheid in persoonlijke groei, hier zit ik dan!

Waarom Spanje?

Van alle landen die je kan kiezen had Spanje mijn voorkeur omdat ik graag de taal wilde leren en het idee van de zon die er lekker schijnt sprak me ook wel aan. En verder: het is ver weg van huis maar ook zo dichtbij dat mocht er iets zijn, je snel weer in Nederland bent en ook andersom wanneer iemand me wil opzoeken. Echter gaat het Spaans leren niet echt van harte gezien Girona onderdeel is van Catalonië en ze hier Catalaans praten; een mix tussen Spaans en Frans. Mensen spreken ook Spaans maar hebben een sterke voorkeur voor hun eigen taal. Vandaar dat mijn basis kennis Spaans nog steeds voornamelijk uitgebreid wordt met behulp van DuoLingo.

Overigens heb ik niet altijd het idee gehad om naar het buitenland te gaan. Dit gevoel is sterker geworden naarmate de studie vorderde, vandaar dat het ook een stage is geworden en geen minor of iets dergelijks. Met een minor volg je vakken samen met andere studenten en heb je wat meer vrije tijd. Mijn stage is fulltime en ik werk voornamelijk op kantoor samen met collega’s, die over het algemeen ouder zijn dan ik en in een andere levensfase zitten, met een eigen huis en kinderen. Maar aangezien ik mijn studentenperiode niet nog langer wilde verlengen besloot ik voor een stage te gaan, ook omdat dit nog een verplicht onderdeel was van mijn studie om af te ronden.

Mijn stagewerkzaamheden

Na het mailen van een professor voor suggesties in Spanje, bleek er op basis van mijn interesse in de gezondheidszorg een mogelijkheid in Girona. De opdracht waar ik mij op richt is het ontwikkelen van een ethische checklist die gebruikt kan worden als zelftest voor nieuwe gezondheidsbevorderende initiatieven. De huidige checklist is ontworpen door mijn supervisor.

Mijn verantwoordelijkheid tijdens de stage is om experts op het gebied van ethiek en/of gezondheid promotie de checklist te laten checken, zodat deze op basis van hun expertise eventueel aangepast kan worden. Dit houdt in dat ik een onderzoeksvoorstel heb geschreven en momenteel bezig ben met alles wat erbij komt kijken om de checklist te veranderen in een online enquête. Daarna vindt de data-analyse plaats en wordt er een onderzoeksrapport geschreven die de uiteindelijke criteria van de checklist bevat.

Hoe het gaat op mijn stage

Op mijn stageadres heb ik het naar mijn zin. Mijn project vraagt zelfstandigheid maar mijn begeleider is behulpzaam en makkelijk te bereiken wanneer het nodig is. Er is veel vrijheid binnen het project en dat vind ik fijn. Zo kan ik op flexibele tijden werken op kantoor en ook thuis zolang de afgesproken deadlines worden gehaald en we duidelijk communiceren over waaraan ik mijn tijd besteed. Deze afspraken bevallen me goed omdat ik zo zelf de regie heb over de tijdsinvulling en kan handelen naar meer of minder prikkels (thuiswerken of op kantoor), net waar ik behoefte aan heb.

Voor het merendeel ben ik te vinden op locatie, ook al zou dat niet altijd het beste voor me zijn. Ik wil graag onderdeel zijn van het team in plaats van thuis solo achter mijn laptop te zitten. Een van de dingen die me momenteel veel bezig houdt, is om een goede balans te vinden tussen de energie die het werk kost, en de energie die ik daarnaast nog over heb om te besteden aan andere dingen.

De collega’s zijn vriendelijk en met degenen die Engels praten gaat het contact wat makkelijker dan met degenen die enkel Catalaans praten. Met hulp van Google translate kan ik wel duidelijk maken wat ik bedoel maar zo verloopt een gesprek tijdens de lunch toch minder soepel. Van mezelf ben ik een rustig persoon en wellicht dat het daardoor ook niet per se opvalt wanneer ik een wat meer observerende houding aanneem, als ik het gesprek niet goed kan volgen wanneer er een paar minuten Catalaans wordt gesproken. Gelukkig zijn veel mensen bereid om Engels met me te praten. Zo oefenen zij hun Engels en ik mijn Spaans en komen we er op die manier samen uit.  

Vrijetijdsbesteding

Eerdere buitenland tripjes waren vakanties met familie of vrienden in landen rondom Nederland met als grootste reis drie weken in Georgië. Uit Nederland gaan was dus niet helemaal nieuw voor me. Wat wel nieuw was, is het alleen verblijven in een ander land voor een langere tijd. Gelukkig heb ik een fijn appartement gevonden met twee leuke huisgenoten. Verder kan ik altijd videobellen met vertrouwde mensen in Nederland, maar moet ik mijn zaakjes hier wel voornamelijk zelf regelen.

In de afgelopen twee maanden dat ik hier ben heb ik veel nieuwe mensen leren kennen. Er zijn veel studenten die hier ook voor een uitwisseling zijn en samen activiteiten willen ondernemen, precies zoals ik er in sta. Dit heeft geholpen om ook een paar goede vrienden te maken, aangezien het zeker prettig is om ook dingen te delen met mensen die fysiek dichtbij zijn, en niet alleen met de bekenden op afstand.

Gezien het mooie weer besteed ik veel van mijn vrije tijd buiten met vrienden. We gaan naar het strand, wandelen en hiken in de bergen, maken tripjes in de omgeving en gaan op stap. Ondanks dat er redelijk wat Nederlanders zijn, zijn dat niet de mensen met wie ik het meeste optrek. Wat ik zie is dat o.a. Nederlanders vaak vooral met elkaar omgaan terwijl ik juist op zoek ben naar het leren kennen van andere mensen. Onze internationale vriendengroep bevat veel nationaliteiten, dat maakt het juist spannend en leuk. We kunnen over van alles praten en iedereen heeft andere inzichten in te brengen in het gesprek of andere ideeën om iets te doen, om over alle lekkere nationale gerechten tijdens de potluck dinners nog maar te zwijgen. (Een potluck dinner is een gezamenlijke maaltijd, waarbij elke deelnemer wat te eten meeneemt om samen te delen).

Flexibeler dan ik dacht

Met volle teugen geniet ik van mijn tijd hier in Girona en tegelijkertijd ben ik aan het aftellen tot het tijd is om weer terug naar Nederland te gaan. Ik vind het super leuk maar ook zwaar om in een onbekende omgeving te zijn waarin je veel initiatief moet nemen om dingen te ondernemen en alles net wat extra energie kost aangezien het niet je vertrouwde routine is. Enkel het plannen of doen van de boodschappen is af en toe een opgave. Zowel qua afstand als wanneer ik er tijd voor kan maken. Ook ontrafelen hoe het openbaar vervoer werkt is een puzzel, net zoals wat er wanneer allemaal te doen is in de omgeving, en soms zelfs geschreven in een Catalaans pdf’je wat niet meewerkt om het te vertalen.

Wat me tot nu het meeste bijblijft van deze ervaring is dat ik flexibeler ben gebleken dan ik dacht. Normaliter ben ik iemand die houdt van plannen en zich daar graag aan houdt omdat het rust geeft. Hier is dat echter een stuk minder mogelijk aangezien je zoveel op je af krijgt en je daar dan maar het beste van moet maken. Wat ik ook heb geleerd is dat ondanks dat er zoveel te beleven valt, het belangrijk is om ook je rustmomenten in te plannen. Juist in een bruisende omgeving waarin je eigenlijk geen moment stil wilt zitten. Om er het beste van te maken is het belangrijk om naar jezelf te luisteren en af en toe even stil te staan om vervolgens weer fijn door te kunnen gaan.