En toen had ik de sleutel van mijn huis. Maandenlang had ik allerlei planningen en overzichten gemaakt en eindelijk kon ik ze gaan uitvoeren. In eerste instantie was dat een opluchting: alles zat namelijk opgeslagen in mijn hoofd, waardoor mijn hoofd overvol zat, maar nu begon het daadwerkelijk vorm te krijgen en kon ik klussen gaan afstrepen.
Vervolgens begon er een rollercoaster van lange klusdagen, plannen bij moeten stellen, onverwachte zaken die tussendoor kwamen, enzovoort.
Op het randje van instorten
Ik dacht het allemaal zo goed gepland te hebben, maar geen enkele planning is waterdicht. Zo wilde ik alle muren gaan verven, maar bleek er toch behang nodig te zijn, omdat er zo veel gaten in de betonnen muren zaten dat het niet allemaal te plamuren was. Er kwam natuurlijk nog een lockdown tussendoor, waardoor de bouwmarkten sloten. Dan hing nog boven mijn hoofd dat ik misschien het behang in mijn oude huis zou moeten verwijderen, wat een enorme klus zou zijn (uiteindelijk hoefde dat gelukkig niet). Ik had niet zo veel stabiliteit opgebouwd dat ik flexibel kon zijn, aangezien de situatie op mijn vorige woonplek heel veranderlijk was.
Ik wist even niet meer wat ik er nog aan moest doen: veel meer overzicht kon ik niet creëren en nog steeds had ik het gevoel dat ik geen overzicht had. Daarnaast ging ik al weken over mijn lichamelijke grens heen door het klussen en steeds heen- en weer fietsen tussen beide huizen. Mijn angst was dat ik in zou storten, wat er bij mij uitziet als vastlopen en stilvallen, dat ik dan niks meer zou kunnen regelen en dat er niemand anders was om het over te nemen.
Mijn spv’er (sociaal psychiatrisch verpleegkundige) raadde me aan om dingen die niet met mijn verhuizing te maken hadden, te schrappen uit mijn agenda. Dat bleek de oplossing te zijn. Toen ik dat gedaan had, ontstond er weer wat ruimte in mijn hoofd. Ook besloot ik op haar aanraden mijn omgeving wat meer te betrekken in mijn plannen, zodat ze in konden springen mocht dat nodig zijn. Zo gaf ik mijn vader de sleutel van mijn nieuwe huis, zodat hij er zelf in kon en ik er niet per se bij hoefde te zijn op het moment dat hij de vloer ging leggen, bijvoorbeeld. Dat gaf wat rust.
De verhuizing
Op 9 januari was het zover: de verhuizing zelf stond gepland. Om het allemaal zo coronaproof mogelijk te houden, had ik een hele strategie bedacht, waarover ik achteraf opmerkingen kreeg dat het met militaire precisie gedaan was (laat dat maar aan een autist over ;)).
De verhuizing ging daardoor vrij vlekkeloos. Voor die tijd had ik vrijwel alles al ingepakt, dus het was een kwestie van spullen in de verhuisbus laden en bij mijn nieuwe huis weer uitladen.
De eerste weken in mijn nieuwe huis
En toen zat ik daar ’s avonds, op 9 januari, in mijn eentje in een huis vol dozen. Ik dacht: zo, nu heb ik rust, maar ook in mijn nieuwe huis moest er natuurlijk nog van alles gebeuren en ik had tijd nodig om te wennen. De eerste dagen hoorde ik overal geluiden die ik niet kende en dacht ik dat het huis super gehorig was. Het is inderdaad gehoriger dan mijn vorige huis, maar het valt uiteindelijk gelukkig mee.
Toen het klussen klaar was, werd het een beetje eenzaam. Ik woon in een project met een woonvereniging, maar door corona worden er nu geen groepsactiviteiten georganiseerd. In het beschermd-wonenproject waar ik hiervoor woonde was er elke avond een koffiemoment, maar nu moet ik echt met mensen afspreken als ik iemand wil zien en in coronatijd gaat dat nog minder makkelijk. Daarbij was een groot deel van de begeleiding nog digitaal, omdat die in het begin nog gegeven werd door het beschermd-wonenproject. Ik probeer me te bedenken dat dit niet voor eeuwig zo gaat blijven en dat er in de toekomst meer mogelijkheden gaan zijn om mijn buren te ontmoeten.
Toen ik me erbij neerlegde dat ik toch echt even een paar weken moet bijkomen van mijn verhuizing, kwam er rust. Ik gaf me over aan de vermoeidheid en merkte daarnaast dat het veel scheelt om niet meer beschermd te wonen. De laatste tijd voelde het als opgesloten zitten in een systeem dat continu kan veranderen en waar ik me op aan moet passen. Die achtergrondruis is nu weg en dat is heel fijn.
Dit was het laatste deel van mijn verhuisdagboek!
Deel 1 over het vinden van een nieuw huis lees je hier.
Deel 2 over het vinden van nieuwe begeleiding lees je hier.
1 gedachte over “Dagboek van een verhuizende autist #3: klussen en verhuizen”
Heel mooi om te lezen dat er nu toch weer meer rust is gekomen. Gaaf behang trouwens op je nieuwe kantoor! Ik vind het idee van je begeleider om even alles te schrappen wat niet met je verhuizing te maken had briljant. Als ik ooit verhuis, ga ik dat ook maar doen denk ik.