Mijn prachtige uitzicht op de zonsondergang gaat binnenkort waarschijnlijk verleden tijd zijn. Ik ben namelijk op zoek naar een nieuw huis. Inmiddels is dat huis waarschijnlijk gevonden! Maar eerst kun je hier een artikel lezen uit ‘Sterk! In autisme’, dat ik in een eerder stadium schreef. De blog gaat verder onder de plaatjes.

‘Zijn er dagen dat je er niet aan denkt?’ vraagt mijn begeleidster.
‘Nee.’
‘Zijn er uren dat je er niet aan denkt?’
‘Dat zal erom spannen.’
Ineens begrijp ik waarom mijn hoofd zo vol zit de laatste tijd.

Begin dit jaar bedacht ik dat ik langzaamaan op zoek zou willen naar iets anders. Een coronacrisis, een nieuwe zorgverlener op de locatie, en drie begeleiders verder, is dat plan veel concreter geworden. Ik wil graag naar een situatie toe waarin er weer ruimte is om te leren, in plaats van te overleven. Meer basisrust. Ik schreef eerder al een blog over wat ervoor nodig om te kunnen leren en ontwikkelen als persoon met autisme.

Verhuizen is een life event

Mensen met autisme zijn extra kwetsbaar tijdens overgangsmomenten. Bijvoorbeeld een verhuizing, maar ook een scheiding of de overgang van school naar werk. Autistische mensen hebben op zulke momenten meer kans om overbelast te raken of om vast te lopen. Daarom is het belangrijk dat mensen met autisme ‘levensloopbegeleiding’ kunnen krijgen. Dat betekent:

• Snel hulp kunnen krijgen als dat nodig is.
• Hulp op elk denkbaar levensgebied.
• Voor langere of voor kortere tijd.

Aldus het dossier ‘Autismespectrumstoornissen: een leven lang anders’ van de Gezondheidsraad.

Zelf heb ik (helaas) behoorlijk wat ervaring met vastlopen tijdens ‘life events’. De overgang van de middelbare school naar de universiteit was voor mij bijvoorbeeld erg moeilijk, omdat er ook bij kwam dat ik op kamers ging wonen. Ik liep vast en uiteindelijk leidde dat tot de diagnose autisme.

Huis én zorg

Bij mijn verhuizing heb ik te maken met twee belangrijke factoren. Ten eerste: een huis. Ten tweede: mijn begeleiding. Op mijn huidige woonplek hoort die begeleiding erbij, maar ik wil dat graag loskoppelen van elkaar. Ik wil, zoals ik in bovenstaand artikel schrijf, meer controle hebben over wie mij wanneer begeleidt.

Wat mij opvalt is dat het júist tijdens overgangsmomenten moeilijk is om hulp te vinden. Ik ga waarschijnlijk binnen dezelfde gemeente verhuizen, maar het is nog niet duidelijk hoe de overgang qua zorg geregeld gaat worden. Hoe het na mijn verhuizing zal gaan is nog helemáál onduidelijk. Ik had dat graag geweten voor ik zou verhuizen, zodat ik daarin een afweging had kunnen maken. Is het wel verstandig om te verhuizen, bijvoorbeeld… die sprong in het diepe zal ik moeten maken en ik ben nu zover dat ik het hoe dan ook wil doen. Ik hoop dat ik de juiste ondersteuning ga krijgen, zodat ik niet tijdens of na de verhuizing in een crisis beland. Ik en de mensen om mij heen vechten in ieder geval hard voor die goede ondersteuning, maar een en ander is natuurlijk afhankelijk van geld.

Mijn eigen levensloopbegeleiding regelen

‘Jij weet altijd zo goed te verwoorden wat je nodig hebt!’ Precies, en daar wil ik nu gebruik van gaan maken. Ik wil niet meer afhankelijk zijn van visies, van kortdurende begeleiding waarna ik weer instort, van begeleiders waar het niet mee klikt maar waar geen vervanging voor is. Ik ga het zelf regelen. Hoop ik. Mijn eigen levensloopbegeleiding creëren. Duimen jullie allemaal mee dat de gemeente ook iets ziet in mijn plan?

Help, een motivatiegesprek!

En toen was er een concrete woning waar ik interesse in had. Een gemengd wonen-project (een deel van de bewoners is dak- of thuisloos geweest) waar je alleen mag wonen na het doorlopen van een motivatieprocedure. Gelukkig was het eerste onderdeel een schriftelijke motivatie. Dat kan ik; daar ben ik goed in.

Ik besloot open te zijn over mijn autisme en het juist te gebruiken als onderdeel van mijn motivatie. Dat voelt nog steeds als een enorm risico, maar als ik terugkijk heb ik er alleen maar goede ervaringen mee. En ja hoor, ik werd uitgenodigd voor de volgende ronde; een gesprek dit keer. Een gesprekje van tien minuten waarin je moet beargumenteren waarom je specifiek in dat project wil wonen. Het leek onmogelijk. Zelfs als mijn woorden vlekkeloos uit mijn mond zouden komen; dan nog zouden ze non-verbaal vast zien dat ik me ongemakkelijk voelde. Ik weet van mezelf dat ik vaak geen goede eerste indruk maak.

Ik deed mijn voorwerk. Alles wat ik van tevoren uit kon zoeken, zocht ik van tevoren uit. Ik bezocht de websites van de betrokken partijen, ik las artikelen over andere gemengd wonen-projecten, en ik kreeg van mijn begeleidster een stoomcursusje in geïnteresseerd overkomen.

Tien minuten lang stak ik al mijn energie in het camoufleren van mijn autisme. Het voelde als een dag werk. Misschien wel meer. Eenmaal thuis ging ik op bed liggen voor mijn standaard rustmomentje van 20 minuten, maar dat werden 180 minuten, en na het eten ging ik weer terug naar bed.

Het heeft wel gewerkt. Vorige week kreeg ik bericht dat ze erg enthousiast over me zijn, en dat ik een woning aangeboden krijg! Ik moet nog wat gegevens aanleveren en ik moet nog horen over welke woning het precies gaat, maar waarschijnlijk hebben ik en Pleuntje in december een nieuw thuis!

Tip voor het zoeken naar een nieuw huis

Ga kijken! Als je autistisch bent, is het niet altijd makkelijk om je een beeld te vormen van een nieuwe woonplek (wat beangstigend kan zijn), dus wat mij betreft is de beste tactiek om te gaan kijken, een wandelingetje te maken door de buurt, er boodschappen te doen, het echt te gaan beleven. Misschien nog niet eens bij een specifiek huis, maar gewoon wat nieuwe plekken bekijken om te zien of je er zou willen wonen. In mijn hoofd is een verhuizing/verandering namelijk verschrikkelijk, maar als ik de tijd krijg om eraan te wennen en er zelf voor te kiezen om het aan te gaan, wordt het zeker makkelijker. Als de stap om echt te gaan kijken nog te ver is, kun je online natuurlijk ook een hele hoop vinden. Bekijk websites waar woningen aangeboden en ga bijvoorbeeld via Google maps een kijkje nemen in de buurt.