Header bij recensie over boek oude dame met autisme. Aan de linkerkant de voorkant van het boek, met daarop een oudere vrouw die de boorden van haar bloes omhoogtrekt. Aan de rechterkant staat het woord recensie.

Recensie: Oude dame met autisme van Marjolijn Schreiver

Oude dame met autisme is een autobiografie van Marjolijn Schreiver, die op haar 65e een autismediagnose kreeg. Hoe is dat? Als je pas op je 65e terug kan kijken op je leven en de puzzelstukjes op hun plaats vallen? Dat is natuurlijk op zichzelf al een interessant gegeven voor een boek.

Oude dame met autisme

Het boek is opgedeeld in twee delen. In het eerste deel beschrijft Marjolijn haar levensloop tot haar autismediagnose. In het tweede deel beschrijft ze haar leven met diagnose.

Marjolijn maakte na haar diagnose de website Vriendelijke dame met autisme aan, waarop ze blogs plaatste. Hier is ze inmiddels mee gestopt, maar een aantal van haar blogs zijn opgenomen in het boek. Ook wordt de tekst afgewisseld met informatieblokken, waarin Marjolijn haar verhaal koppelt aan de theorie rondom autisme.

Mijn mening

Wat opvalt is dat het boek erg beschrijvend is. Voor een autobiografie is dat op zich niet erg, maar het maakte wel dat het verhaal me pas greep bij het twaalfde en dertiende hoofdstuk; over de autistische burnout en veroudering met autisme, want ik vond het interessant om te lezen hoe Marjolijn dat ervaart.

Marjolijn schrijft: ‘Als een soort antropoloog heb ik, in de loop van mijn leven, geleerd hoe niet-autisten omgaan met hun emoties.’ Zo leest het boek ook weg: Marjolijn heeft als een soort antropoloog onderzoek gedaan naar haar eigen leven, waardoor ze helder uit kan leggen hoe het leven voor haar, als oude dame met autisme, is.

De blogs die zijn opgenomen in het boek zijn een welkome afwisseling. Die zijn geschreven in de tegenwoordige tijd, wat maakt dat je meer het gevoel hebt dat je erbij bent. Ze zijn meer beeldend in plaats van beschrijvend.

De ervaringen met autisme en veroudering maken dit boek uniek. Er is nog weinig onderzoek gedaan naar dit onderwerp. Ik had er eigenlijk nog nooit over nagedacht, maar de meeste oudere autisten, hebben hun diagnose pas op latere leeftijd gekregen, omdat in hun jeugd de diagnose autisme nog niet bestond. Marjolijn beschrijft mooi hoe het voor haar is. Bijvoorbeeld over hoe haar sensorische gevoeligheid toenam naarmate ze ouder werd. Deze ervaringen heel waardevol zijn voor iedereen met autisme, want iedereen wordt ouder.

Herkenbaarheid

In het boek staan (pijnlijk) herkenbare situaties.

Zo moet Marjolijn qua hulpverlening na haar diagnose zelf het wiel uitvinden: ‘(…) Ik was boos, en allereerst omdat mijn autisme nooit eerder was ontdekt. Toen ik er zelf achter kwam, werd het niet serieus genomen. En nu was er niemand die mij kon helpen!’

Marjolijn heeft in haar werkzame leven een groot aantal verschillende baantjes: ‘Ik kwam nooit ergens uit waar ik echt op mijn plek was.’

Daarnaast is Marjolijn ook moeder, en schrijft ze over haar ervaringen met het moederschap en autisme.

Aan het einde van het boek schrijft Marjolijn: ‘Helaas is er geen ‘Happy end’ aan dit verhaal.’ Toch zit er een best een neutrale, nuchtere en hoopvolle boodschap in het boek. Bepaalde dingen worden ook makkelijker als je ouder wordt! Ik vind dat er een goede balans is in het boek tussen de negatieve en positieve kanten van autisme.

2 gedachten over “Recensie: Oude dame met autisme van Marjolijn Schreiver”

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Ga naar de inhoud