Als je me volgt op Twitter weet je misschien dat ik in juni gestopt ben met mijn antidepressiva. Op mijn negentiende ben ik begonnen, omdat ik heel somber was en veel angsten had. Het werkte als een trein en ik had eindelijk het gevoel dat ik mezelf kon zijn en dat ik mezelf kon uitdagen om dingen aan te gaan die ik daarvoor niet durfde. Vier jaar later kreeg ik ernstige maagklachten en ben ik uit pure wanhoop gestopt met bijna al mijn medicijnen (uiteraard in overleg met artsen) om uit te sluiten dat het daardoor kwam. Dat bleek niet zo’n geweldig plan (no shit, Sherlock). Ik raakte nog depressiever dan daarvoor en kon nog net voorkomen dat ik bij de ggz mocht blijven logeren. Daar speelde waarschijnlijk in mee dat ik op dat moment Topamax slikte voor mijn migraine, waarvan depressiviteit een bijwerking kan zijn. Ik stopte zo snel mogelijk met de Topamax en begon weer met Lexapro/escitalopram.

Waarom ben ik gestopt?

Als het werkt als een trein, waarom stop je er dan mee, zul je je misschien afvragen. Nou, dat is ook niet totaal vanuit interne motivatie gekomen. Ik wilde natuurlijk het liefste zo doorgaan, omdat het erg goed met me ging, maar daar kwamen ook veel verwachtingen bij kijken om het nóg beter te doen. Een groot deel van dat het zo goed ging, kwam naar mijn idee door de antidepressiva. Ik kreeg ook veel complimenten die ik niet goed kon aannemen, omdat ik wist dat ik zonder antidepressiva helemaal niet zo dapper ben. Stel dat ik om een of andere reden gedwongen zou moeten stoppen met de medicijnen of dat ze hun werking zouden verliezen… dan zou ik misschien in een minder gecontroleerde omgeving wonen en opgenomen moeten worden. Om dat te voorkomen wilde ik zelf stoppen, nu ik in een veilige situatie zit. Ik wil weten in hoeverre ik op mijn eigen hersenen kan vertrouwen zonder behulp van toegevoegde stofjes.

Waarom ben ik níet gestopt?

Ik ben dus niet gestopt vanwege het taboe dat heerst op antidepressiva. Ik ken ze echt wel hoor, de uitspraken van mensen die het niet snappen, maar ik heb het verschil ervaren: van niet meer willen leven, tot gelukkig zijn, en dat twee keer. Overigens is er net een boek uitgebracht over de zin en onzin van antidepressiva waar ik aan meegewerkt heb. Mijn ervaring staat er geanonimiseerd in, maar als je deze blog hebt gelezen herken je het verhaal wellicht. Ik heb het boek net ontvangen en ben van plan om er een blog over te schrijven als ik het uit heb. Het boek heet Even Slikken en is er ook als ebook.

Lichamelijke afkickverschijnselen

De eerste weken waren irritant, maar te doen. Omdat ik al eens gestopt was, wist ik ongeveer wat ik kon verwachten: brainzaps. Het voelt alsof je een korte duizeling krijgt, of dat je hersenen een seconde verder zappen. Op z’n ergst zo’n tien keer per minuut. Dat was eigenlijk het enige dat ik merkte de eerste drie weken ongeveer. Daarna ebde het langzaam weg. Mijn stemming wordt gemeten door middel van een vragenlijst en de eerste maand was daar geen verandering in te zien.

Mentale effecten

Over het algemeen bekeken moet ik zeggen dat het boven verwachting goed gaat. Ik had verwacht dat ik op dit punt allang de handdoek in de ring gegooid had en weer begonnen was. Dat wil niet zeggen dat het moeiteloos gaat. Ineens voel ik weer van alles en ik vond het eigenlijk wel comfortabel dat ik me bijna altijd hetzelfde voelde. Dat die gevoelens en stemmingen nu wisselen vind ik super ingewikkeld. Als ik me een paar dagen somber voel, ben ik bang dat ik er niet meer uitkom. Maar tot nu toe trekt het steeds weer bij. Mijn huidige omgeving helpt: begeleiding die aansluit, goede monitoring van mijn stemming, super lieve en begripvolle vrienden en werk waar ik voldoening uit haal. Zelf heb ik natuurlijk ook een hoop geleerd in de afgelopen tien jaar, nadat ik mijn autismediagnose kreeg. Ik hoop dat het voldoende is om mijn hersenen tevreden te houden. Het helpt om te bedenken dat ik altijd weer terug kan vallen op de antidepressiva, maar ik hoop het voorlopig nog wel even vol te houden.

Effecten op autisme

Bij dit onderwerp wil ik eigenlijk ook een vraag stellen aan de mensen met autisme die antidepressiva slikken: hoe ervaren jullie het effect daarvan op je autisme? Ik voel me namelijk een stuk minder autistisch als ik antidepressiva slik. Klinkt misschien vreemd, maar is het niet denk ik. Het is niet dat ik genezen ben als ik antidepressiva slik, maar ik heb gewoon een stuk minder last van veel symptomen. Een verandering in mijn planning? Vervelend, maar ik doe het ermee. Geluidsoverlast? Gaat vanzelf wel weer weg. Een feestje waar ik niemand ken? Geen probleem. Allemaal dingen die ik nu niet meer zo makkelijk onderga. Aan de andere kant kan ik nu wel weer heerlijk opgaan in een bepaalde interesse, waar ik met antidepressiva gewoon niet zo kon genieten als nu.

Als je nu zoekt op de bijwerkingen van stoppen met antidepressiva krijg je wel wat resultaten, maar toen ik vier jaar terug stopte was dat er nog helemaal niet! Ik vond het daarom belangrijk om mijn ervaringen op te schrijven, zodat mensen die informatie zoeken over dit onderwerp ook een ervaring kunnen lezen. Ik zal over een tijdje vast nog wel weer eens een update doen! Wil je dat lezen? Schrijf je dan aan de linkerkant in voor mijn nieuwsbrief.