Mieke van Stigt is socioloog en pedagoog en schrijft over diverse onderwerpen met maatschappelijke relevantie. Zo schreef zij Alles over Pesten (Uitgeverij Boom, 2014) en is zij vaste columniste voor de site www.socialevraagstukken.nl.
Door autistische volwassenen werd in blogs en op de sociale media de afgelopen jaren veel gepraat over iets wat zij zelf een ‘autistische burn-out’ noemen: een totale staat van uitputting, angst en verlies van vaardigheden. Alleen ontstaat deze vorm van burn-out niet zozeer vanuit de werksfeer; veel autistische mensen ervaren op enig moment (tot heel vaak) dat ze totaal uitgeput raken van hun pogingen om normaal, of zo normaal mogelijk, te functioneren.
Bij artsen en hulpverleners is wel bekend dat autisme vaak gepaard gaat met co-morbiditeit (bijkomende problemen) zoals depressie, angst en chronische vermoeidheid. Toch ontbreekt vaak de kennis over de samenhang tussen deze klachten en hun gemeenschappelijke ondergrond. De meeste kennis over autisme is immers gebaseerd op de DSM5 (het huidige standaardwerk van de psychiatrie), die autisme nog steeds beschrijft in termen van problemen in sociale communicatie en herhalend gedrag. Daarbij gaan de aandacht en het onderzoek meestal over autisme bij kinderen.
Autistische volwassenen beschrijven in hun autobiografische boeken en op blogs en sociale media hoe autisme werkt vanuit de ervaring zelf, als neurologische conditie en een andere manier van informatieverwerking. Een recent onderzoek slaat een eerste brug tussen deze autistische ervaring en de wetenschap en geeft belangrijke nieuwe inzichten en aanknopingspunten voor verder onderzoek, hulpverlening en mogelijke preventie.
Mijn eigen ervaringen met burn-out en autisme
Toen ik in 2014 bij de huisarts kwam met beginnende depressieve klachten en moeheid, had ik nog geen idee van wat me te wachten stond. Sterker nog, ik wist zelfs nog niet van mijn autisme. Ik had al wel decennia van onbegrepen klachten, bezoeken aan psychologen en terugkerende vermoeidheid achter me. En ik had een boek geschreven, over het pesten in mijn jeugd en over pesten in het algemeen. Uiteraard wilde ik graag dat het boek bij een breed publiek bekend zou worden, dus ik gaf lezingen en workshops, deed interviews en optredens voor radio en televisie. Vaak werd ik `s morgens gebeld of ik die middag of avond op televisie of radio kon zijn, of ik misschien ook midden in de nacht wilde aanschuiven in de studio voor een radioprogramma. Dat laatste heb ik niet gedaan, maar al te vaak sprong ik in de auto, of stonden er mensen met camera’s of opnameapparatuur voor mijn deur. Of ik stond ergens in het land voor een zaal vol mensen een lezing te houden. Dat ik daarbij ver over mijn eigen grenzen ging, had ik nauwelijks in de gaten.
Wat ik deed, hard werken om mijn werk te promoten en er van te kunnen bestaan, deden anderen immers ook? Ik had immers de geestelijke capaciteiten en de vastberadenheid om mij een plek te veroveren in deze wereld die bij mijn ambities paste? Anderen konden dit toch ook? Maar ik liep vast. De huisarts verwees me naar een eerstelijns psycholoog, met wie ik goede gesprekken had. Toch zag ook zij dat het eerder slechter dan beter ging.
Ik werd steeds vermoeider en angstiger. Zag het leven helemaal niet meer zitten. Ik had niet echt de wens om eruit te stappen, maar maakte me grote zorgen of ik het wel zou volhouden. Want blijven leven leek steeds minder een optie. Misschien moest ik toch maar aan de antidepressiva. Ik ging terug naar de huisarts en dacht dat ik daar gewoon even langs zou gaan voor een recept. Maar de arts vroeg dóór, over mijn angsten en mijn fantasieën over doodgaan. Zij vond dat het helemaal niet goed met mij ging en belde de crisisdienst. Op dat moment viel ik in stukken uit elkaar. Zo voelde dat tenminste. Ineens kon ik helemaal niets meer, besefte ik dat ik totaal op was. Terwijl ik eigenlijk nog een workshop zou geven, nog plannen had. Ik moest alles schrappen en kon alleen nog maar huilen. Zelfs een wandelingetje in de straat was te veel voor me. Ik durfde sowieso niet meer alleen de deur uit. Ik had het gevoel alsof ik alle levensenergie had opgebruikt.
Depressie en burn-out
Wat is een depressie? Volgens cliëntenorganisatie Psychosenet hebben mensen met depressiegevoeligheid in een depressieve episode last van gevoelens van somberheid, minder energie en interesse en zichzelf waardeloos voelen. Jaarlijks heeft ongeveer 5% van de mensen symptomen die wij ‘depressie’ zouden noemen.
Wat is een burn-out? Volgens cliëntenorganisatie Mind ben je bij een burn-out opgebrand, voel je je zowel lichamelijk als geestelijk totaal uitgeput. Dit is het gevolg van langdurige stressklachten waar te weinig aandacht is besteed. Volgens cijfers van TNO en het Centraal Bureau voor de Statistiek hebben 1 miljoen mensen in Nederland klachten van burn-out.
Een autistische burn-out
Hoezeer de termen depressie en burn-out ook van toepassing waren, ze dekten de lading van mijn ervaring niet. Waarom stortte ik zo vaak in, waarom liep ik al decennia met onverklaarde vermoeidheid? Waarom kon ik niet gewoon wat anderen wel leken te kunnen, mijn eigen talenten en ambities waarmaken? Wat was er mis met mij? Want dat leek wel de rode draad in mijn leven, dat er echt grondig iets mis was.
Het was bij toeval dat iemand van uit de crisisdienst na een paar maanden tegen mij opmerkte dat hij bij mij wel eens aan autisme dacht. Toen wilde ik echt dieper gaan graven. Ik ging een diagnosetraject in waar inderdaad autisme en AD(H)D uitkwam. En het is pas nu, nu ik dit onderzoek naar autistische burn-out lees, dat de dingen echt op hun plek vallen. Want nog steeds functioneer ik binnen heel beperkte grenzen en mijn wereldje is heel klein geworden. Ik houd geen lezingen meer, kan niet meer naar familiefeesten of concerten. Zelfs maar bij iemand op bezoek gaan is eigenlijk teveel voor me. Een bezoek aan een winkel moet ik meestal bekopen met een shutdown.
Vanuit mijn verhaal en met de kennis uit dit onderzoek zou ik ten eerste willen stellen dat een belangrijk kenmerk van een autistische burn-out is dat de onderliggende conditie autisme is. Lang niet alle autistische volwassenen hebben ook een diagnose. Ik zou dan ook willen adviseren:
- Aan huisartsen: wees (met name bij vrouwen, bij hen wordt autisme het vaakst gemist) alert bij terugkerende vermoeidheid, burn-out en depressie, kan er sprake zijn van een gemiste diagnose? Deze is voor de buitenwereld vaak slecht zichtbaar, totdat iemand totaal opgebrand is en niet langer kan maskeren.
- Aan psychiaters en psychologen: een autistische burn-out verschilt op bepaalde punten van een depressie, waardoor deze makkelijk gemist kan worden (meer over autisme, depressie en suïcide lees je hier).
- Voor suïcidepreventie: weet dat autisme een verhoogde kans op suïcide geeft, houd er daarom rekening mee dat er (dus) mogelijk sprake kan zijn van onderliggend autisme.
- Voor autisme-hulpverleners: het concept van een autistische burn-out kan je cliënt helpen om de eigen situatie in kaart te brengen en te begrijpen. Het alleen richten op het verhelpen van de verschijnselen is nodig, maar niet genoeg. Juist het perspectief, het grotere plaatje, geeft houvast en richting. Dit onderzoek biedt daarom houvast voor hulpverlener en cliënt.
Ook wil ik opmerken dat het leven voor autisten bijna per definitie enorm stressvol is. Adviezen om meer rust te nemen of minder te maskeren, sluiten meestal niet aan bij de eisen van de omgeving, het onbegrip, de afwijzing of de simpele noodzaak om rond te kunnen komen. Maskeren en camoufleren zijn overlevingsmechanismen waarvoor de autist een hoge prijs betaalt. Wél maskeren betekent roofbouw, niet maskeren betekent afwijzing en conflict. Een burn-out is niet altijd te vermijden. De samenleving is niet ingericht voor autisten en het stigma en onbegrip zijn nog altijd groot. Een overvraagde en overspannen autist is de laatste die daaraan iets kan veranderen.
(De tekst gaat verder onder het plaatje)
Het onderzoek naar de autistische burn-out
Een groep onderzoekers (Dora M. Raymaker et al., 2020) van het Academic Autism Spectrum Partnership in Research and Education in de Verenigde Staten ging onlangs aan de slag om autistische burn-out te kunnen definiëren en afbakenen en te zoeken naar oorzaken en mogelijkheden om te herstellen of te voorkomen dat de burn-out optreedt . Door middel van interviews, bronnen en analyse vonden ze een aantal patronen die aanknopingspunten vormen voor verder onderzoek, maar al wel een duidelijke erkenning en afbakening geven van de autistische burnout. Ze beschreven dit in een artikel met de veelzeggende titel: “Having All of Your Internal Resources Exhausted Beyond Measure and Being Left with No Clean-Up Crew”: Defining Autistic Burnout, vrij vertaald: volslagen uitgeput zijn en zonder opruimploeg zitten, wat is een autistische burn-out?
De onderzoekers konden bevestigen dat een autistische burn-out verwijst naar specifieke kenmerken die verschillen van een reguliere (werkgerelateerde) burn-out en een klinische depressie. Daarnaast verkregen ze enig inzicht dát en hoe mensen kunnen opklimmen uit een autistische burn-out. Hun onderzoek geeft aanknopingspunten voor hulpverlening, maar ook aanwijzingen dat therapie die het maskeren van autisme aanmoedigt, juist schadelijk is.
Definitie
Volgens de onderzoekers is een autistische burn-out te definiëren als een syndroom dat ontstaat vanuit chronische levensstress en een fundamentele disbalans tussen verwachtingen en mogelijkheden, bij een gebrek aan voldoende ondersteuning. Het wordt gekenmerkt door totale en langdurige (meestal langer dan 3 maanden) uitputting, functieverlies en verminderd vermogen om met prikkels om te gaan.
Kernelementen
De drie kernelementen van een autistische burn-out zijn uitputting, functieverlies en een verminderde tolerantie voor prikkels. Deze kernelementen zijn fundamenteel verbonden met autisme zelf.
- Uitputting ontstaat wanneer mensen onvoldoende kunnen bijkomen van activiteiten, die voor neurotypische (niet-autistische) mensen niet of nauwelijks vermoeiend zijn. Het leven zelf is al overweldigend, laat staan het hebben van een baan of het onderhouden van sociale contacten, zei een van de deelnemende autisten in het onderzoek. In de omgeving is daar vaak weinig begrip voor.
- Mensen met een autistische burn-out ervaren een breed en diepgaand verlies aan vaardigheden, variërend van geheugenverlies, het uitvoeren van taken, kunnen werken, de meest basale levensvaardigheden, emotieregulatie, zelfstandig kunnen functioneren of moeite met spreken. Dit verlies is zo ingrijpend dat sommige vaardigheden nooit terug lijken te komen tot op het niveau van vóór de burn-out.
- Het derde element is een verminderde tolerantie voor prikkels, het niet meer kunnen uitschakelen van overprikkelende informatie. Dit leidt tot toenemende meltdowns (helemaal uit je plaat gaan) en shutdowns (totaal in jezelf keren) als reactie op overprikkeling en overbelasting. Dingen waar je eerder van genoot, zoals het vieren van kerst of een trouwerij, maar ook gewone sociale aangelegenheden of boodschappen doen, worden nu pijnlijk en ondraaglijk. Alle prikkels komen harder binnen, denk hierbij aan licht, geluid, geur en textuur van bijvoorbeeld kleding of voedsel.
Oorzaken/aanleiding
De meest genoemde oorzaak van een autistische burn-out is het camoufleren en maskeren van autisme, de noodzaak om je autisme of uitingen ervan voor de omgeving te verbergen. De schade hiervan bouwt zich op als verstoppende bloedvaten die tot een hartinfarct leiden, aldus de onderzoekers. Daarbij zijn de verwachtingen van de omgeving vaak veel te hoog, in combinatie met het onbegrip voor de behoeften en ervaring van mensen met autisme. Vaak is er een ‘life-event’ die bovenop dit alles zorgt voor de bekende druppel: een verhuizing, het overlijden van een dierbare, of zoiets elementairs maar toch ingrijpends als volwassen worden. Door autisten worden deze life-events omschreven als gebeurtenissen die een buitensporige hoeveelheid energie vereisen om te kunnen bolwerken.
Daarnaast zijn er de obstakels die voorkomen dat de autist de hoognodige ondersteuning krijgt. Allereerst worden hun behoeften en ervaringen door mensen in de omgeving vaak gebagatelliseerd, ontkend of weggewuifd als aanstellerij. Het stellen van grenzen of het bewaken ervan wordt dan heel lastig en de toegang tot hulp of zelfs een diagnose is dan heel moeilijk te krijgen. Het omslagpunt naar de burn-out is vaak het gevolg van verwachtingen die niet aansluiten bij de mogelijkheden, zeker bij gebrek aan juiste ondersteuning. Dit maakt dat autisten op een gegeven moment totaal opgebrand raken.
Gevolgen
De impact van een autistische burn-out is enorm. Het vermogen tot functioneren en de kwaliteit van leven zijn ernstig aangetast, maar er is vaak weinig begrip vanuit de omgeving. Dat leidt vaak tot gevoelens van depressie en falen, maar er is een belangrijk verschil met een gangbare depressie. Een deelnemer zei:
“Ik wilde nooit echt doodgaan, maar ik wilde mezelf bevrijden uit de situatie. De enige manier waarop ik dat kon was echter door dood te gaan.”
(Uitspraak van een deelnemer aan het genoemde onderzoek)
Andere kenmerken van depressie, zoals verlies van het vermogen om vreugde te ervaren en slaapproblemen, waren ook minder vaak aanwezig. Om die reden wordt gesteld dat een autistische burn-out een aparte aandoening is. Ook functieverlies (ten onrechte regressie genoemd) vindt eerder plaats in relatie tot de burn-out dan dat het een op zichzelf staand probleem is.
Aanbevelingen en adviezen uit het onderzoek
De onderzoekers pleiten voor meer onderzoek naar camoufleren en maskeren en hun relatie met suïcidaliteit. Volwassenen met autisme hebben vaker dan andere volwassenen ideaties (gedachten) over zelfmoord en lopen een groter risico op het plegen van suïcide. Mensen die werken in de preventie van suïcide moeten daarom meer rekening houden met de mogelijkheid van een (autistische) burn-out. Maskeren wordt gezien als de belangrijkste oorzaak voor een autistische burn-out. Therapie die het maskeren aanmoedigt is daarom juist potentieel gevaarlijk.
Mogelijke oplossingen voor autistische burn-out liggen op verschillende terreinen:
- Begrip en ondersteuning vanuit de omgeving: je omringen met mensen die je steunen in plaats van veroordelen, het opbouwen van een ondersteunend netwerk.
- Het erkennen van het eigen autisme en de behoeften die daarbij horen: het nemen van pauze, het opzoeken van rust in de natuur of jezelf juist terugtrekken. Het leren herkennen wanneer je maskeert en dat zo veel mogelijk loslaten en het leren kennen van de positieve of sterke kanten van je autisme.
- Formele ondersteuning: het regelen van aanpassingen en ondersteuning op het werk en in de privésfeer en het zoeken van praktische en psychische hulp.
- Het verminderen van de (taak)belasting: verminderde werkdruk, jezelf toestaan om minder sociale verplichtingen aan te gaan.
- Voor jezelf opkomen: het stellen van grenzen, op tijd hulp vragen, zorg dragen voor je mentale en fysieke gezondheid.
- Zelfkennis als autist: het vroegtijdig leren onderkennen vansignalen van een dreigende burn-out, het krijgen van een diagnose en het erkennen van de eigen gevoelens, of zoals een deelnemer aan het onderzoek het verwoordde:
“Ik leer weer om naar mijn eigen lichaam te luisteren, na al die jaren waarin mij is geleerd om mijn gevoelens te wantrouwen en weg te drukken.”
(Uitspraak van een deelnemer aan het genoemde onderzoek)
Dit onderzoek is het eerste in zijn soort en beperkt van opzet. Deze beperkingen worden onderkend, er is nog veel aanvullend onderzoek nodig, maar vanuit de basis biedt het zeer veel aanknopingspunten. Voor mij is het een geschenk, eindelijk te begrijpen wat mij de afgelopen jaren zo enorm op mezelf en een heel klein wereldje heeft teruggeworpen. Ik herken de uitspraak niet écht dood te willen maar geen andere optie meer te zien. Ik kreeg gelukkig de juiste diagnose en ontving en krijg gelukkig nog steeds veel kundige hulp om te leren (blijven) leven met mijn autisme, want dat wil ik, maar kan ik (nog) niet alleen. Daarin heb ik meer geluk gehad dan andere autisten, die het zonder hulp of zelfs zonder diagnose moeten stellen. Onderzoeken als deze zijn daarom essentieel en mogelijk zelfs levensreddend, voor mij en voor vele anderen. Er is niet alleen meer onderzoek, maar vooral ook meer begrip en meer hulp nodig.
Gerelateerde Berichten
- Zelfmanagement bij autisme: een handreiking en boek
Het NIPA bracht afgelopen week samen met Lister en Parnassia een publicatie en een handreiking…
- Autisme en comorbiditeit: mijn ervaringen met de hulpverlening
Het komt niet heel vaak voor dat autisme alleen voorkomt, zonder daarnaast andere lichamelijke of…
- Lijstje: autisme op Netflix (series en films)
Onderstaande titels kun je vinden op Netflix Nederland. Voor mensen die geen abonnement hebben, heb ik…
55 gedachten over “Een autistische burn-out: wat is het, hoe herken je het en wat doe je eraan?”
Inmiddels ben ik 55 jaar en heb 10 jaar geleden de diagnose Asperger gekregen. Mijn collega’s zijn erg tevreden met mij als collega, ook op sociaal vlak. Ik werk als IT Architect bij de Rijksoverheid, dus veel praten en overleggen. Wat ze niet weten is dat ik elke dag 2× zo hard moet werken om gewenst gedrag te laten zien. Soms ben ik zo moe en uitgeput. Dagelijks doe ik mijn best dat te verbergen. Dus een heel herkenbaar verhaal.
Hoe begin je er dan aan om zoiets te ‘helen’….?
Dank alvast voor tips.
Ik denk dat dat op het einde van het artikel duidelijk weergegeven wordt: erkennen/aanvaarden van iemands gebreken en er rekening mee houden.
De persoon zelf moet zijn gebreken erkennen en gestimuleerd worden om zichzelf te zijn en op zijn/haar gevoelens te letten en grenzen te herkennen. Maar daarvoor is een veilige omgeving die begrip toont in plaats van eisen te stellen heel belangrijk, een omgeving / personen die iemand stimuleren om zich zelf te zijn en zich zelf te tonen zonder hem/haar onder druk te zetten.
Eerlijk en open zijn en kunnen zijn over wat je wel of niet kunt zonder daarvoor door je omgeving afgestraft te worden, dat is de sleutel om hier uit te geraken. Verwachtingen kunnen dikwijls een groot probleem zijn. Enerzijds onrealistische verwachtingen van de omgeving en anderzijds verwachtingen van de persoon zelf voor mogelijke negatieve gevolgen en reacties. Maar verwachtingen bijsturen die gedurende jaren opgebouwd zijn op basis van emoties kan heel veel tijd en geduld vragen.
Mijn persoonlijke weg(ff in korte directe bewoording): accepteer 100% dat je autisme hebt/autist bent en dus niet bent zoals die anderen. Je hebt een ander ‘systeem’, wat trouwens prima functioneerd onder goede kmsandigheden, en daar hoort blijkbaar een andere gebruiksaanwijzing bij.
In mijn persoonlijke geval betekende dat dat ik dingen anders moest gaan zien, doen en aanpakken. Plannen van rustige dagen na drukke dagen bijv zodat ik, ook al sta ik in hyperstand na zo’n dag, bewust rust pak. Ik wil vaak wel door… maar mn lichaam en hoofd kunnen dat momenteel niet.
Terug naar ver voor je grenzen, die je onderuit hebben gehaald, om je nieuwe grenzen opnieuw te leren zien. en soms er toch nog weer overheen schieten… maar dat is nou eenmaal een proces van vallen en opstaan. Beginnen kun je met doen wat JIJ leuk vind… al is dat een hele dag wolken kijken. JIJ bent nu belangrijker dan “dat daarbuiten”
Dank voor je tips!
Chips…….heel herkenbaar dit.
Ben nu in een fase waar ik pas besef waarin ik me bevind.
Het gevoel hebben klaar te zijn met het maskeren, maar daardoor veel “fundamenten” van je leven ineen zien storten.
Langzaam maar zeker de stekker uit dingen trekken terwijl je de intelligentie wel hebt, maar het gewoon weg niet meer aankan
Oooh zoooo herkenbaar, echt bijna alles gewoon! Van harte dank voor dit artikel. Ik wou dat ik de tips op het einde ook echt kon toepassen. Maar al 40 jaar zijn die gewoontes opgebouwd, omgeving is mij gewoon mét masker en dat langzamerhand afzetten lukt me niet. Rust nemen is moeilijk, ik ben moeder van drie jonge kinderen. Ik heb nu beslist dat ik enkel me kan beter beginnen voelen als ik niet meer uit huis ga werken, na tientallen jobs, blokkades en alle gevolgen van dien. Maar dat betekent: afhankelijkheid van m’n partner voor financiën, levenslang (ik ben Belg). En geen voldoening meer kunnen halen uit dingen die ik graag deed op het werk: het puur inhoudelijke, het echt experte zijn in een bepaalde materie en daar trots op kunnen zijn. Ik heb al veel verdriet gehad, en dit artikel troost mij. Dankjewel!! Ik wou dat we in een andere wereld konden leven, maar we moeten het doen met deze. En ik wil ook graag dankbaar zijn in dit leven, en graag leven. Hopelijk is er meer en meer begrip en steun… Ik duim voor ons allemaal!
Mijn hele leven al anders en veel moeilijkheden met ” leven” en doen alsof.
Nu 57 jaar, zou ik autisme spectrum aandoening hebben.
Zo moe altijd , zoveel meegemaakt ook.
Dit artikel helpt me echt.
Ik ben al jaren altijd moe en heb veel pijn door aandoening hEDS ( ehlers danlos syndroom/ bindweefselaandoening)
Uwv erkend de vermoeidheid en pijn niet want die kan ik niet aantonen.
Ben maar 2% afgekeurd voor functies die ik nog zou kunnen 40 uur.(en 100% voor mijn oude werk in de schoonmaak.)
Werkte graag alleen .
Ik wil zo graag rust.
Hoi Diana,
Ik herken mezelf erg in jouw reactie. Moeite met leven en doen alsof, veel meegemaakt, ernstige vermoeidheid, EDS!, onbegrip bij UWV (ik kon echt niet meer werken maar heb uiteindelijk maar een piepkleine WAO-uitkering gekregen). Uiteindelijk heb ik op mijn 57e de diagnose ASS gekregen (bij De Autismespecialist in Bilthoven). Pas na de diagnose ben ik heel langzaam mezelf aan het worden, maar word daardoor juist ook steeds meer geconfronteerd met het feit dat ik niet ‘pas’ in deze wereld, wat ook weer depressieve gevoelens met zich mee brengt, door o.a. het wegvallen van ‘vriendschappen’.
Ik vond de overeenkomsten zo frappant dat ik het je even wilde laten weten. Je bent niet alleen ❤️.
Liefs en sterkte, Mai
Hallo Mai-Evila
Bedankt voor je reactie.
Ik krijg nu hulp van een begeleider en hulp van een advocaat voor de uwv.
Maar er is nog heel wat voorlichting nodig.
We komen er wel toch? We strijden al zo lang.
Wat een herkenning.
Ik omschrijf het al jaren op deze manier: het dagelijks leven kost mij zoveel moeite, dat ik daar niet ook nog bij kan werken.
De terugkerende depressies, de dood die een ‘oplossing’ lijkt, de vermoeidheid……..
Goed dat daar aandacht voor komt.
Auw….
Wat een herkenbaar stuk.
Ik heb in 2014 een autistisch burn-out gehad. Ik kon gewoon echt niet meer functioneren. Heb meerdere pogingen gedaan omdat de buitenwereld het niet wilde begrijpen.
Op het moment van schrijven kan ik zeggen dat ik mezelf begin te accepteren wie en hoe ik ben. En dat heeft heel lang geduurd.
Met de juiste hulp en lieve mensen om me heen gaat het steeds beter.
Tranen over mijn wangen bij het lezen van dit artikel. Ik heb ruim drie jaar terug een autistische burnout gehad. Had wel hulpverlening, maar toen ik een suicidepoging deed werd ik daar weggestuurd omdat dat buiten hun expertise lag. Moest toen langs een psychiater die oordeelde dat dit niet past bij autisme en dat het waarschijnlijk was dat ik een persoonlijkheidsstoornis zou hebben; hij dacht aan borderline. Vanaf daar een achtbaan ingegaan van ‘hulp’ voor mijn niet-bestaande persoonlijkheidsstoornis (borderline werd direct uitgesloten, en kreeg uiteindelijk de diagnose obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis. En laat die nou net een zéér grote overlap qua symptomen hebben met autisme…).
Dit artikel is zo herkenbaar en het is mij gewoon zo duidelijk dat dít is wat er aan de hand was. En het is zo verkeerd geïnterpreteerd door degenen die me hadden moeten helpen.
Herkenbaar ja, dat het zo verkeerd geïnterpreteerd kan worden, ook al heb je al de diagnose autisme. Dat kan heel erg schadelijk zijn; dat je bovenop al volledig uitgeput zijn, ook nog eens hulp krijgt die averechts kan werken.
Drie jaar geleden uitgevallen met een burn-out welke werk gerelateerd zou zijn. Ik zat heel diep met paniekaanvallen, geheugen als zeef (ik kon op de simpelste woorden niet meer opkomen) en totaal geen rode draad in mijn verhalen. Of ik dement aan het worden was. Van 1e lijns naar coaching naar haptotherapie en toen wederom bij de huisarts gesmeekt voor een onderzoek. Voor het eerst in mijn leven onderzocht en diagnose borderline gekregen. Iets waar ik mij maar deels in kon vinden en therapie hiervoor sloeg dan ook niet of nauwelijks aan. Therapeut vertaalde mijn gedachten totaal verkeerd en gelukkig naar 3/4 jaar werd ik opnieuw onderzocht. Wachtlijst, onderzocht voor Autisme en ADHD en bleek beide te hebben, weer op de wachtlijst en nu net sinds 3 a 4 maanden behandeling voor autisme. ADHD zat vol daarom eerst ASS.
Ik heb het altijd goed kunnen camoufleren. Mijn diepe depressies en bijkomend verdriet zag niemand, zelfs mijn partner niet. Wat heb ik de wereld gehaat omdat zij mij onrecht aan deden. Ik voelde niet begrepen, alleen en of de wereld tegen me was. Op zich zou ik goed met me autisme en ADHD om kunnen gaan, waar het niet dat ik niet overleef op de werkvloer. Voor een werkgever lijk ik eigenwijs, niet kneedbaar of zelf ingenomen, terwijl ik dat totaal niet ben. Ik kan niet veel met emoties en ben absoluut niet het sociale type. Laat mij mijn werk doen en beoordeel me alleen daarop. Helaas is werken een sociale aangelegenheid geworden en daarom zie ik nooit mijn contract verlengd. Deze cyclus van steeds weer opnieuw werk moeten zoeken, veroorzaakt naast veel stress ook dat je eigen waarde en vertrouwen behoorlijk laag is. Tijdens een sollicitatiegesprek zeggen dat je autisme hebt, kan je beter laten. Hiervoor is geen begrip. UWV onderkent het probleem ook niet, dus op dit gebied sta je er totaal alleen voor. Laat ik overigens zeggen dat ik heel graag mijn kennis en kunde wil inzetten voor een leuke baan, maar voor een werkgever wegen mijn dikke plussen niet op tegen de minpunten wat autisme met zich meebrengt. Iedereen met autisme heel veel sterke. Ik leef met jullie mee.
Hoi Petra,
Wat naar om te horen. Ik weet niet in welk vakgebied je nu zit en waar je interesses liggen, maar er zijn ook vakgebieden waar met autisme goed terecht kunt. Binnen de ict wordt er door sommigen bedrijven zelfs actief gezocht naar mensen met autisme vanwege specifieke vaardigheden die mensen met autisme vaak hebben.
Geef het dus niet op, er zijn echt werkgevers die jouw sterke kanten echt waarderen en wel de moeite willen doen om de aanpassingen (in verwachtingen of qua werkplek) te maken die jij nodig hebt.
Na een jaar ziektewet en behandelingen voor burn out en depressie, raak ik nog elke dag zwaar overprikkeld.
Diagnose voor ASS kunnen ze mij niet geven omdat ze niet na kunnen vragen hoe ik als kind was.
Nu lees ik dit artikel en vallen voor mij alle puzzelstukjes op zijn plek, ook stukjes van 30 jaar terug van dingen die ik nooit heb begrepen waarom ik zo was.
Ik hoop dat ik met deze kennis verder kan komen naar een oplossing om uit de neerwaartse spiraal te komen.
Bedankt voor dit geweldige artikel en veel succes allemaal.
Hoi Manfred,
Ik heb enkele jaren geleden mijn ASS diagnose gekregen, ondanks het feit dat bij niemand navraag kon worden gedaan over hoe ik als kind was. Dat kan dus wel. Dit was bij de Autismespecialist in Bilthoven (deautismespecialist.nl). Ik heb het onderzoek ervaren als intensief maar ook als een warm bad, omdat ik eindelijk het gevoel kreeg volledig serieus te worden genomen. Misschien heb je hier iets aan.
Vertaling van ‘What is autistic burnout?’:
SIGNALEN
• Gebrek aan motivatie (moeite om te geven om doelen wanneer het dagelijks leven overweldigend is)
• Verlies van executieve functie vaardigheden (beslissen, organiseren, etc.)
• Moeite met voor zichzelf zorgen
• Overbelasting of meltdown gemakkelijker te bereiken
• Verlies van spraak, selectief stilzwijgen
• Lethargie (loomheid), uitputting
• Ziekte, spijsverteringsproblemen
• Onvermogen om masker en sociale vaardigheden te behouden
• In het algemeen ‘meer autistisch’ of stereotypisch lijken
• Kan een periode van hoge energie hebben voor instorten
OORZAKEN
• Zich als neurotypisch voordoen / autistische kenmerken onderdrukken
• ‘Te veel’ doen, te veel stress
• Ouder worden: meer tijd om te rusten nodig hebben, minder energie hebben
• Veranderingen, goed of slecht (relaties, banen, woonsituatie, eigendommen, omgeving, routines…)
• Slaaptekort, slechte voeding, uitdroging
• Ziekte
• Zintuigelijke of emotionele overlading
STRATEGIEËN
• Tijd
• Pauzes plannen, energiemanagement
• Verlof
• Stimulerend, zintuigelijk dieet
• Beweging
• Massages
• Herinneringen en ondersteuning
• Routines
• Betere omgeving/baan/etc.
• Grenzen, ‘nee’ zeggen
• Het masker/de façade laten vallen
• Eenzaamheid
• Absolute stilte
• Creatieve projecten, passies, speciale interesses
• Letten op reacties van jouw lichaam
Dank je wel voor deze vertaling, mijn Engels is niet van het niveau dat ik deze termen begrijp en ik blokkeer direct als er ineens van taal gewisseld wordt!
Wat herkenbaar allemaal. Eerst werd bij mij aan de diagnose borderline gedacht wegens de zelfmoordgedachten. Toen kreeg ik te horen dat ik een ‘niet-gespecificeerde persoonlijkheidsstoornis had’ toen kwamen ze er toch achter dat ik dat allemaal niet had. Het is dat ik zo bleef hameren op een ASS onderzoek. Dat gekregen en daar kwam autisme uit. Ik wacht nu op therapie voor autisme. Het is ook lastig om aan je omgeving uit te leggen wat je vroeger kon en nu niet meer omdat het teveel energie kost. Acceptatie van mezelf is zeker een ding waar ik aan moet werken. Maar zo blij dat ik hier van een ervaringsdeskundige lees wat zij heeft meegemaakt en eindelijk voel ik verwantschap en me begrepen dat ik denk, ik stel me niet aan. Dit bestaat echt.
Eén en al herkenning. Het jarenlang altijd het gevoel hebben dat het allemaal zo véél is, dat alles maar nét goed gaat en hopen dat er niks gebeurt dat er nog bíj moet.
En de anderen, die het allemaal óók konden en deden. En die mij stimuleerden om meer te leren, meer te doen, verder uit mijn comfort zone te stappen. En ik die het probeerde en daarin slaagde en daar nog eer uit haalde ook.
Maar dan: gaarheid, ‘opgedraaide’ hersens. Misselijk. Paniekaanvallen.
En het moment dat ik omviel, op mijn 45e. En nóg twee keer, in een jaar tijd, want telkens raapte ik mezelf na een paar weken weer op en probeerde zo veel mogelijk verder te gaan waar ik was gebleven.
Na die derde keer was ik he-le-maal op. Eerst de pech met verkeerde diagnoses en ‘behandelingen’ (leer dat perfectionisme af! ga sporten! ga op stap met vrienden! ontspan!). Later het geluk van een paar goeie mensen op mijn pad, wat ertoe leidde dat op mijn 47e, nu een jaar geleden, autisme vastgesteld werd, en een autistische burn-out.
En nu? Uitvinden hoe ik van die chronische uitputting af kan komen. Hoe ik kan voorkomen dat mijn hoofd volloopt of in de knoop raakt. Hoe ik tijd en ruimte voor mezelf ‘neem’, hoe ik keuzes maak die goed zijn VOOR MIJ. Hoe ik noodzakelijke activiteiten en rust zo kan indelen dat ik ook toekom aan dingen waar ik voldoening uit haal (want ja, inmiddels heb ik GELUKKIG mijn interesse en plezier in dingen weer terug).
Dank, dank voor dit artikel. De herkenning troost.
Hoi Sara,
Wat een weg, maar voor mij is het fijn om te lezen dat je plezier weer terug is! Ik zit sinds 10 maanden in een autistische burn-out en ervaar nog geen plezier in activiteiten, helaas.
Voor mij ook een heel herkenbaar verhaal. Ik overweeg ook een diagnosetraject in te gaan, maar ik weet niet goed waar ik moet beginnen en waar ik aan moet kloppen. En vooral ook, in hoeverre worden de kosten gedekt door de zorgverzekeraar en wat komt voor eigen rekening?
Je kan beginnen door naar de huisarts te gaan. Deze kan je doorverwijzen. De kosten worden in principe gewoon gedekt door de zorgverzekeraar. Wel kun je dan aanlopen tegen lange wachtlijsten. Je kunt ervoor kiezen om je door te laten verwijzen naar een plek met minder lange wachtlijsten, zoals autismeexpertise.nl, maar daar moet je vaak wel een deel zelf betalen.
Hoi,
Twee jaar geleden is bij mij autisme geconstateerd op 46 jarige leeftijd. Nog een poos doorgegaan, maar nu zit ik in een autistische burn-out. Ik ben erg onrustig, eet daardoor bijna niet. Loop bij de GGZ voor medicatie en therapie. Herkent iemand die ondraaglijke onrust/stress. Mijn cortisolgehalte is ook erg hoog. Weet niet of dit de goede plek is voor deze vraag , maar ben wanhopig.
Hoi Marieke, hier Sara van een paar reacties hierboven. Dat van die cortisol, dat weet ik niet, maar ik herken de onrust die bij mij nog zeker anderhalf jaar duurde nadat ik voor de eerste keer omviel. (Bij mij ging de burn-out vooraf aan de ASS-diagnose.) Hoge hartslag in rust, ook.
Bij mij werd die onrust langzaam minder nadat ik stopte met fanatiek proberen te herstellen… Dat laatste was in mijn geval veelzeggend, maar ook het eerste vergeef ik mezelf intussen, omdat je na een marathon ook niet meteen stilstaat maar uit moet lopen.
Ik weet niet of je hiermee geholpen bent, ik wil je in ieder geval een hart onder de riem steken. We zijn leeftijdsgenoten en voor een deel ervaringsgenoten, tenslotte.
Zo herkenbaar dit stuk, op mijn 29e na een plotselinge scheiding en retsnelle verhuizing voor de 3e keer uitgevallen op een werkplek waar ik eigenlijk al op mn tenen functioneerde (maarja doorgaan he). Zo flink diep gevallen dat ik nu al 2 jaar niet meer kan dan alleen in bed liggen. Heb maanden paniek en huilbuien gehad door de life-events en kon niks meer controleren. Ben nu zo overprikkeld dat er niets van mijn brein meer over is, letterlijk leeg en zelfs naar buiten gaan of tv kijken doet pijn aan mijn ogen. Had deze live events niet kunnen voorkomen, maar dan de enorme stress die ik ervan kreeg en als een tornado door mijn hoofd stormde, wat een omslag. Zelfs werken lukte mij niet ter afleiding. Binnen 2 maanden zat ik op 0. Bij ggz gekomen met zm gedachten, medicatie hielp niet. Nu weer wat energie maar net wat Mieke aangeeft; mijn wereld is heel eenzaam en klein geworden. De dood hangt elke dag in mijn nek te hijgen, maar dat wil ik helemaal niet. Maar deze situatie zo is uitzichtloos. Wist ik maar eerder van de ass. Wat een hel en ik hoop dat hier snel meer aandacht voor komt bij vrouwen!
Wij autisten hebben het door onze sterk verhoogde staat van bewustzijn het aller zwaarst te verduren in deze volstrekt liefdeloze maatschappij. Ik heb een relatief goede jeugd gehad. Opgegroeid in een liefdevol nestje. Maar op de kleuterschool begon het al. Geen vriendjes, maar ik werd gedoogd. Het enige wat ik mij daar nog van herinner is het engelachtige gezicht van een mede klasgenote (die nu gegarandeerd ook een diagnose heeft) en het voor de juf speelklaar maken van de geluidsapparatuur. Eerste helft basisonderwijs idem. Voelde mijn als een klein kind behandeld en keihard vernederd. Pas vanaf de vierde klas begon ik een goede leerling te worden. Volgde de MEAO om daarna juridisch ambtenaar te worden bij een gemeente. Heb tot mijn 30ste bij mijn ouders gewoond, ik wilde eerst stabiliteit alvorens mij in een avontuur te storten. Ik ben als enige van de hele familie op 40 km afstand komen wonen. De avond voordat ik naar mijn eigen zelf gekochte huis verhuisde heb ik drie kwartier stilletjes in het bos zitten huilen. Heb eigenlijk nooit huilbuien, wel permanente onderdrukte gevoelens van verdriet, vooral over de maatschappij en het gebrek aan contact met vrouwen in mijn leven. De eerste vijf jaar als juridisch ambtenaar waren erg goed. Slaagde er zelfs voor een deel in taken uit te voeren die mijn opleiding overstegen. De chef had de rol van eerste medewerkend voorman en vraagbaak. Kwaliteit telde, beter twee dingen goed gedaan dan 5 dingen revolutiewerk. De dag dat het modern management werd geïntroduceerd werd mijn zwartste angst waar ik al 15 jaar mee rondliep realiteit. Had steeds meer moeite met de targets en deadlines. Wat uitmondde in 6 jaar en 66 dagen in een inktzwarte put. Tijdens de vier opnames bij het GGZ heb ik telkens een facet waarin ik vastliep overdacht en uitgewerkt. In 2017 ben ik 100% afgekeurd. Pas toen, ik was 51, begon voor het eerst in 30 jaar de zon weer eens te schijnen. Ik doe nu vrijwilligerswerk in een niet op winst georiënteerde kringloopwinkel. Pas nu begin ik het autistische goud te zien, te waarderen en te gebruiken. Want het is puur goud, het moet alleen een behoorlijke bewerking ondergaan. Maar wij autisten kunnen dat, we zijn allesbehalve dom! Het enige wat mij nu nog in de weg zit is een groot minderwaardigheidscomplex ten aanzien van vrouwen. Die wijzen mij nog altijd af omdat ik de emotionele leeftijd van een kind heb. Het is zo ontzettend spijtig dat de geestelijke gezondheidszorg niet doet aan iets als knuffeltherapie. Ik kan er een verwijzing voor krijgen, maar de kosten worden uiteraard weer eens niet vergoed. Liefdeloze rotmaatschappij. Aan ons autisten ligt het niet!
Wow wat een goed artikel! Op mijn lijf geschreven. Ik ben op mijn 46e gediagnostiseerd met ASS en ADD. Daarvoor altijd zwaar chronisch vermoeid waardoor ik op mijn 23e de diagnose ME heb gekregen. Daar al die jaren naar geleefd. Het is dat mijn dochter gediagnostiseerd was en de psychologe die mijn onderzoek naar ADD had gedaan en zich afvroeg of ik misschien ook op het spectrum zou kunnen zitten. Anders was ik er nooit achter gekomen. Nu heb ik het enorm zwaar, zit in een fikse burnout. En de hulpverlening… pffff. Wachtlijsten, onbegrip, mij van hier naar daar sturen etc. Gelukkig komt de hulpverlening eindelijk wat op gang door mijn suïcidale gedachten. Sterkte iedereen.
Ook ik vind veel herkenning in dit artikel. Bijna twee jaar geleden uitgevallen met duizeligheidsklachten, ik kon niet meer. Na bijna een jaar de diagnose ASS op mijn 46e. En nu… nu weet ik het niet meer. Ik werk 27 van de 32 uur maar twijfel iedere dag of dat goed is. Is het niet weer teveel, gaat dit op termijn niet weer mis….
Er zijn zoveel dingen die ik altijd dacht te kunnen maar mij altijd veel energie kostte. Die dingen kan ik niet meer. Schoonouders wonen op 2 uur rijden, dat lukt mij niet meer. Verjaardagen, feestjes. Ik vond het nooit leuk en nu weet ik waarom. Ik wil het ook niet meer, moet mezelf beschermen. Het kost mij allemaal zoveel energie. Ik heb het gevoel dat ik mezelf helemaal moet heruitvinden.
Hallo Mieke
Ik herken heel veel van mijn persoonlijke situatie in je stuk. Je schrijft over onderzoek dat pas net van de grond komt en die te worden voorgezet / uitgebreid. Weet jij wie dit onderzoek heeft gedaan/doet?
Al enkele jaren probeer ik uit te zoeken waarom mijn zoon ( 17) niet kan functioneren op school ( hoog intelligent, maar kan en wil niet leren, maakt geen taken of dient ze niet in…), en niet zelfstandig kan worden thuis ( orde, hygiene, ergens naartoe gaan, op tijd komen )
Vorig jaar werd ass/add vastgesteld, maar nog steeds had ik heel veel vragen bij zijn gedrag. Nu vallen de puzzelstukjes ( misschien) in elkaar.
Kan het dat hij in de lagere school jarenlang zich heeft moeten ‘aanpassen’ zonder dat iemand dat zag? Dat hem dat enorm veel energie kostte? Dat de overgang naar de middelbare school niet zo vanzelf ging ( kan niet leren, kan niet plannen, verliest alle motivatie, en doet niets dan liegen thuis over taken die zogezegd af zijn, of niet voor hem zijn) Hij liegt op dat moment zo overtuigend dat ik denk dat hij het echt zelf gelooft. ( Komt bvb met droge haren uit de douche en roept dat hij echt wel zijn haren heeft gewassen )
Hij krijgt zo vaak te horen dat dingen niet in orde zijn, dat hij er ( op zicht toch ) totaal apathisch voor wordt. Heeft dus 0 motivatie om iets goed te doen.
Heeft ondertussen maar 1 interesse : gamen. Zodat ik ook nog eens denk aan gameverslaving, maar bij het afnemen van zijn pc ligt hij enkel nog apathisch op zijn bed. Wekenlang. Of maanden. Doet ook geen enkele moeite om die pc terug te krijgen, hij wacht gewoon af.
Motiveren, aanmoedigen, straffen,… niets werkt.
En nu ik dit lees, denk ik meteen, ja, dat is het. In zichzelf gekeerd, makkelijk overprikkeld… Zou het kunnen dat hij al jarenlang kampt met een autistische burn-out?
Leerlingenbegeleiding suggereerde ook depressie, maar dat zie ik niet direct. Hij lijkt niet ongelukkig, wel sociaal wat onaangepast en in zichzelf gekeerd.
Hij kan ook wel sociaal functioneren , dwz antwoorden wanneer hem iets gevraagd wordt, thuis over gewone dingen praten.
Maar hij is dus compleet tegen elke vorm van hulp(verlening).
Kan ik hem helpen?
Ik zou je graag willen mailen hierover. Kan dat op het e-mailadres dat je ingevuld hebt?
Ja, geen probleem
Hoi Zulma,
Het verhaal over jouw zoon herken ik. Mag ik vragen hoe het nu gaat?
Mijn zoon heeft in precies dezelfde fase gezeten. Hij is nu 25 jaar en het gaat beter. Misschien kunnen we tips uitwisselen?
Wat een fijn artikel om te lezen. “Fijn” omdat het zo enorm herkenbaar is voor mij. -Partner van-
Ik ben opgelucht dat ik een diagnose aanvraag heb doorgezet, tegen alle stroom van hulpverlening die er al is in. Ik heb de aparte opmerkingen, bagatelliserende opmerkingen, kwetsende opmerkingen, denigrerende opmerkingen van die “hulpverlening” allemaal getrotseerd. Er is zoveel onbekendheid! We zijn er nog lang niet maar ik zie na heel veel jaar huwelijk, ups en downs en nu nog meer en heftiger downs, weer wat licht aan de horizon.
Dankjewel!
Onze zoon heeft ASS en sinds kort de diagnose ADD erbij gekregen. Hij is 26. Lang verhaal kort. Wij, zijn ouders, als mantelzorger hebben te laat hulp gezocht. Dachten dat we hem zelf goed konden begeleiden. Een aantal jaren ging dat goed maar richting zijn volwassenheid raakten wij overvraagd/overbelast. Hij heeft sinds 1 jaar een persoonlijk begeleider en wij zijn bij Santana in Heerenveen terecht gekomen. Nu pas komen wij enigszins tot rust. Totdat er weer een spannende gebeurtenis op komst is. Angstaanvallen etc. dan komen alle traumatische ervaringen weer naar boven. 24/7 aanstaan. Burn-out klachten bij mantelzorgers is een groot probleem en dan schiet begeleiding voor de autist te kort. Dus meer kans op een autistische burn-out. Vicieuze cirkel!
Vandaag geleerd dat autistische burnout een ding is,het verlies van spraak is enorm in mijn geval en probeer ik bewust aan te werken maar lukt niet altijd eve goed,overprikkeling bij het minste wat dan weer leidt tot angstaanvallen en ook al meerdere malen psychoses
Ik heb als 10-jarige (26 nu,erkend met asperger in 2006) gezien hoe moeilijk het was voor andere destijds waarbij autisme was gekend (word gepest,gestraft voor dingen waar ze niets aan konden doen zoals afgeleid geraken,stimmen,huiswerk/projecten/spullen vergeten terwijl dit vaak is herhaald geweest) en de algemene problemen/gevolgen die gepaard gaan met masking (wat veel nog moeten leren op die leeftijd) mezelf compleet afgeslote van de wereld (inmiddels geklasseerd onder high-functioning autism) geen prikkels,geen emoties,ik kon ze herkennen bij andere en zelfs bij mezelf maar ik beschrijf het nog steeds als “niets deed me wat,ik herkende het maar het was alsof het naastme werd gelegd en wat al die mensen met autisme problemen mee hadden snapte ik niet,prikkels?sociaal contact is toch net leuk!veranderingen zijn ook net leuk en houden het spannend”
Ik snapte niet waar iedereen nou over klaagde,ik was erkend met asperger en had geen last van al die problemen die andere met me deelde.
16jaar later na 2 zeer intense emotionele rollercoaster jaren,werken(veel te veel natuurlijk)thuiskomen en binnen het uur lag ik te slapen en ik begon minder en minder te praten tot een punt dat ik (terwijl op reis met mn partner voor kerst) max 20 verschillende woorden heb gezegd in 4/5dagen terwijl we continu in conversatie zijn (audhder+autist) ik reageerde voornamelijk met “ohjuaa” of 1 van mn ander stopwoorden (“ohjuaa” ,”really?” En “dat snap je toch niet”) dat waren mn voornaamste antwoorden op alles,of een geluidje dat ik wel vaker maak onbewust,na die realisatie huisarts geraadpleegd,die zei “burn-out” maanden passeerden(mn put werd dieper,angstaanvallen werden psychoses,ik had mn partner bij me nodig naar elke kamer waar ik moest zijn,ik reed door als ik vanuit mn wagen zag dat er 2 of meer anderen klanten in de supermarkt waren als ik mezelf al zover kreeg om te gaan ontdekte ik dat mn probleem niet burn-out was maar overprikkeling en andere symptomen waar mensen met autisme vroeger altijd over klaagde en tijdens begin van een angstaanval zei ik ineens tegen mezelf “dus dit is hoe het is als autist” terwijl ik zelf nooit voor de volle 100% geloofde dat ik autisme had maar gewoon fout gediagnosticeerd aangezien ik geen last had van eender wat zoals de andere.
Nu Trug op anti psychotica tegen mn principe dat ik al van kleins af had gemaakt na jaren verplicht te zijn geweest en ik me niet mezelf voelde onder die medicatie,eerder een zombie of een plant die gewoon aanwezig was maar het moet voorlopig want zonder kan ik niet eens basisdingen zoals haar kammen of de afwas (mn aartsvijand intussen)
6maanden wachttijd bij auticoaches,
Vooraleer ik kan beginnen met mn traject “omgaan met prikkels”, “grenzen erkennen en standhouden” , “emotieregulatie” en “unmasking”
Desondanks alles ben ik zeer blij dat ze “autistische burn-out” direct aanhaalde tijdens mn inschattingsgesprek want nu kan ik zeer veel dingen een plekje geven en heb ik toch een soort van rustgevoel gekregen en vind ik de 6maand wachten niet erg want volgens mij ben ik eindelijk bij een competent auticoach terecht gekomen dus vind ik het wachten het wel waard.
Ik weet niet exact waarom ik dit hier ga posten maar kreeg tranen in mn ogen door erkenning tijdens het lezen van zowel het artikel als de comments en ik moest dit omwille van redenen die me onbekend zijn delen.
Hopelijk heeft iemand er wat aan,you’re not alone <3
In 2009 ben ik het ravijn in gevallen. Burn-out. En niet zomaar een, want sommige vaardigheden zijn sindsdien inderdaad niet meer teruggekomen. Zoals koken, wat natuurlijk aan elkaar hangt van plannen, organiseren, timing. Bij een horecabaantje ben ik gestopt omdat ze me te traag vonden werken. En ik ben allergisch geworden voor stress. Na die burn-out heb ik langdurig in de ziektewet gezeten, maar ik werd niet afgekeurd, bizar genoeg omdat de daling in inkomen te klein was. Uiteindelijk heb ik mijn WW-uitkering stop laten zetten omdat ik door de sollicitatieplicht paniekaanvallen kreeg.
Ik verdien nu af en toe een grijpstuiver met ZZP-klussen, maar door de stress van een langdurig ziek kind thuis, heb ik momenteel niet de energie voor het ondernemersgedeelte: acquisitie. Wat toch al niet mijn favoriete onderdeel is.
Een diagnose ADD (tegenwoordig: “ADHD-Predominantly Inattentive) was, na die burn-out, vlot gesteld, en ik herken me er ook sterk in; maar toen ik vorig jaar een autisme-test deed, kwam daar “niets afwijkends” uit. Ligt dat aan mij of aan de test? Want als ik dit artikel lees, lijkt mijn burn-out toch wel verdacht veel op een autisme-burn-out.
Het stellen van een autismediagnose is helaas niet al te zwart-wit. Het kan afhankelijk zijn van verschillende factoren of je de diagnose wel of niet krijgt. Ik denk dat je moet kijken naar de hulp die je op dit moment krijgt (als je die hebt). Is die afdoende en heb je het gevoel daarmee verder te komen? Zo niet, dan kan het zinvol zijn om te kijken of er alsnog sprake is van autisme.
Gaat inderdaad bizar genoeg niet om hoe ziek je bent, maar om hoe hoog de daling in je inkomen is. Wanneer je een topinkomen had gehad als bijvoorbeeld een chirurg, dan zijn er veel minder mogelijkheden voor je om te werken met behoud van 70% van je laatst verdiende loon. En wordt je wel afgekeurd. Ik vind dat discriminatie en heb er zelfs een rechter een uitspraak over laten doen, maar werd in het ongelijk gesteld.